Plakat był niepozorny, wisiał na drewnianym ogrodzeniu budowy. Czekając na tramwaj, przeczytałam zdanie napisane największą czcionką: „Życie jest przecież piękne!”. Tłukło mi się to po głowie przez cały dzień. „Bez sensu”, myślałam rozgoryczona. „Życie przecież wcale nie jest piękne. Jest nudne i monotonne. W każdym razie moje życie.”
Kiedy po pracy wysiadłam na moim przystanku, znowu dostrzegłam na murze ten sam plakat. „Życie jest przecież piękne! Nawet jeśli o tym zapomniałeś”, przeczytałam. „Jeśli nie umiesz dostrzec urody życia, wpadnij do nas”, było napisane poniżej. Podano adres i godziny spotkań dla uczestników warsztatów psychologicznych. Zaśmiałam się cicho i poszłam do domu.
Od razu zwróciłam na niego uwagę
Mama czekała na mnie z obiadem. A jednak nie mogłam przestać myśleć o tych warsztatach i w końcu w czwartek o osiemnastej poszłam pod wskazany adres. W dużej sali siedziało osiem osób. Przestraszyłam się i chciałam się wycofać, ale zatrzymały mnie słowa:
– ...i nie wiem, po co rano wstaję. Czuję, że w jakiś sposób jestem inny od reszty ludzi. Jakbym tylko ich obserwował. Codziennie widzę, że inni ludzie żyją, mają jakieś problemy, dokonują wyborów. A ja tylko podglądam ich życie.
Poczułam się tak, jakby ktoś opowiadał o mnie. Mówił o tym, co czułam. Odwróciłam się i przyjrzałam mężczyźnie, który zabrał głos. Był wysoki i lekko zgarbiony. Miał na sobie szary garnitur, wyglądał jak jakiś księgowy albo prawnik. Jego włosy miały taki sam szary odcień jak garnitur. Weszłam do sali.
– Przyszła pani na warsztaty? – spytała prowadząca, a kiedy kiwnęłam głową, wskazała krzesło stojące obok niej.
– Proszę usiąść i opowiedzieć nam o sobie. Usiadłam i rozejrzałam się. Wszyscy patrzyli na mnie. – Mam na imię Renata, jestem urzędniczką – przedstawiłam się. – Nie jestem mężatką i nie mam dzieci. Mieszkam z mamą...
– Co panią zainteresowało w naszych warsztatach? – uśmiechnęła się do mnie prowadząca. – Dlaczego pani do nas przyszła?
– Chyba... chciałabym w końcu dostrzec urodę mojego życia – westchnęłam. – Bo ja sama zazwyczaj czuję się tak... Jak pan to wcześniej opisywał... – skinęłam w stronę Szarego.
Nagle nasze spojrzenia spotkały się, a mężczyzna spojrzał na mnie ciepło.
– Jakby to całe zamieszanie mnie nie dotyczyło. No i wciąż wracam do przeszłości... Żałuję... – dukałam. – Żałuję, że dokonałam swego czasu złych wyborów. Chciałabym cofnąć czas.
– Mam na imię Marek – powiedział Szary, a ja zauważyłam, że jego oczy wcale nie są szare, lecz zielone jak wiosenna trawa. – Jestem historykiem. Jestem rozwiedziony i mieszkam z kotem.
– Anka – przedstawiła się jakaś kobieta. – Na co dzień zajmuję się domem. A jestem ekonomistką...
Czuliśmy to samo
Wszyscy po kolei się przedstawili. Okazało się, że chociaż cała nasza dziewiątka znajdowała się w zupełnie innej sytuacji życiowej, to jedno nas łączyło: wszyscy uważaliśmy, że nasze życie jest bez sensu.
– A najgorsze w tym wszystkim jest to, że mi to się już nawet nie chce starać, żeby było inaczej – podsumowała ruda Anka. – Przyszłaś tu – zwróciła uwagę Basia, prowadząca. – To znak, że jednak wciąż się starasz – zawiesiła głos na chwilę, a potem klasnęła w dłonie. – Pora na kawę. Grupa ruszyła do małej kuchenki. Zauważyłam, że Marek został w sali. Stał przy oknie. Wyglądał na smutnego. Poczułam, że powinnam wyrwać go z tego stanu.
– Gdzie się płaci za warsztaty? – spytałam go. Marek zaczął mi opowiadać o formalnościach i znów się rozluźnił. Był najwyraźniej nieśmiały, ale równocześnie bardzo otwarty i szczery. Basia i pozostałe osoby wróciły z kawą i zaczęliśmy rozmawiać. I znów zaskoczyło mnie to, o czym opowiadał Marek. „Jak to możliwe, żeby mężczyzna czuł się tak jak ja?”, zastanawiałam się. Wracając do domu, pomyślałam, że miło będzie spotkać się z tymi ludźmi w poniedziałek. I jeszcze byłam ciekawa, co też Marek opowie ciekawego...
Spotkanie w supermarkecie
Okazało się jednak, że na spotkanie z Markiem nie muszę czekać aż do poniedziałku. Spotkałam go nazajutrz na zakupach w supermarkecie. Stał przy regale z kawą i wyglądał na bardzo zamyślonego.
– Hej! – zawołałam jak jakaś nastolatka. – Mieszkasz gdzieś w pobliżu?
– Hej! – uśmiechnął się szeroko. – Mieszkam daleko stąd, ale w tym sklepie, który jest najbliżej domu, spotykam moją byłą żonę – wyjaśnił. – Staram się tam nie chodzić.
– Rozumiem, że nie był to przyjacielski rozwód – zażartowałam.
– Był przyjacielski – uśmiechnął się smutno. – Nie mieliśmy dzieci ani wspólnego majątku, więc nie było się o co kłócić. Tylko wiesz... Czuję się ostatnio taki samotny, że tęsknię nawet za moją byłą żoną. Zapominam, że z nią byłem jeszcze bardziej samotny. Zapragnęłam nagle objąć go albo chociaż pogłaskać po policzku, ale... przecież nie znaliśmy się dość dobrze na takie spoufalanie się.
– Chyba za bardzo się otworzyłem na tych warsztatach – podsumował przedłużające się milczenie Marek. – Ale wiesz, o czym myślałem po tym spotkaniu? Powiedziałaś, że żałujesz pewnych wyborów, których dokonałaś w przeszłości. Zastanawiałem się, czego żałujesz...
– To bardzo osobiste pytanie... Zaczął mnie przepraszać za wścibstwo, ale ja poczułam, że jednak chcę się przed nim otworzyć.
– Chodzi o to, że dotąd nie wyszłam za mąż – powiedziałam. – Nigdy nawet nie byłam zaręczona. Nie chodzi o to, że nie miałam okazji, bo spotykałam się z kilkoma chłopakami, ale... Moja mama... Żaden z nich się jej nie podobał i ciągle wytykała ich braki. I jakoś zupełnie przestawali mi się podobać... Ciągle mówiła, że stać mnie na kogoś lepszego. No i masz... Jestem sama i żałuję, że nie miałam dość siły, żeby się jej przeciwstawić... – urwałam. Próbowałam powstrzymać łzy. Marek wyciągnął rękę i pogłaskał mnie delikatnie po ramieniu.
Bałam się reakcji matki
– Może skończymy robić zakupy i pójdziemy na spacer? – zapytał. Powinnam się nie zgodzić. Dochodziła już pierwsza. Powinnam wrócić do domu i pomagać mamie w sprzątaniu, a punktualnie o trzeciej usiąść do obiadu, jak w każdą sobotę. Ale bardzo chciałam iść na ten spacer! Więc poszłam... Na spacer, a potem na kawę. Kiedy Marek zatrzymał samochód pod moją bramą, dochodziła czwarta. Mama musiała być wściekła... – Zaniosę ci zakupy do mieszkania – zaproponował Marek. – Nie! – zaprotestowałam. – Dziękuję, ale... Nie chciałabym, żeby mama... – urwałam. Bo jak wytłumaczyć dorosłemu, normalnemu mężczyźnie, że boję się, jakie pytania może mu zadać moja mama... Marek spojrzał na mnie pytająco, lecz po chwili w jego oczach pojawiło się zrozumienie. Doniósł mi siatki do bramy.
– Gdzieś ty była?! Myślałam, że coś się stało! Obdzwoniłam wszystkich znajomych, a ty sobie wracasz jakby nigdy nic! – krzyczała mama.
– Przepraszam, wpadłam na dawną koleżankę i trochę się z nią zagadałam – kłamałam jak z nut. – Koleżankę, tak?! – mama była aż czerwona ze złości. – I to ta koleżanka cię właśnie odwiozła?
– Jej mąż – odparłam szybko. Mama się na mnie obraziła. W sumie trudno jej się było dziwić, przyzwyczaiłam ją do tego, że przestrzegam jej zasad. Ale tego dnia... Po prostu dałam się ponieść chwili.
SMS od Marka przyszedł, kiedy jadłam w kuchni odgrzany obiad. „Już dawno nie spędziłem tak udanego popołudnia, dziękuję”, napisał. „Ja też dawno nie bawiłam się tak dobrze”, odpisałam.
Marek stał się dla mnie ważny
W poniedziałek prawie biegłam na warsztaty. Wpadłam do sali z impetem i od razu podeszłam do Marka.
– Bałem się, że nie przyjdziesz – powiedział. – Że cię wystraszyłem i będziesz mnie teraz unikać. Wybierzemy się dziś na kolację?
– A ja się bałam, że już więcej nie będziesz się chciał spotykać ze mną poza zajęciami – wypaliłam. Tym razem uprzedziłam mamę, że wrócę później. Skłamałam, że muszę odwiedzić chorą Jolkę. Odtąd wychodziłam z Markiem co drugi dzień. Za każdym razem okłamywałam mamę. Ilość koleżanek, które oczekiwały mojej pomocy, gwałtownie wzrosła. Mama musiała się w końcu zorientować, o co chodzi... Dziwiłam się, że zajęło jej to aż dwa tygodnie.
– To dla Aśki się tak stroisz? – zapytała któregoś dnia, kiedy szykowałam się na spotkanie z Markiem. – Powiesz mi w końcu, z kim się spotykasz? Tak się go wstydzisz, że nie możesz go przedstawić matce?
– Nie przesadzaj, mamo! – zdenerwowałam się. – Chciałam najpierw się przekonać, czy to coś ważnego.
– A ja bym ci w tym przeszkodziła?
– Tak... – zawahałam się. – Zawsze mi w tym przeszkadzałaś. Żaden z chłopaków ci się nie podobał!
– Trudno mi się dziwić, prawda? Jeden był artystą z tłustymi włosami, drugiemu zależało tylko na posadzie w firmie ojca, a trzeci był od ciebie młodszy! – wyliczała mama szyderczo. – Naprawdę wolałabyś zostać żoną któregoś z tych twoich, pożal się Boże, adoratorów? I zmarnować sobie życie? Bardzo jestem ciekawa, jaką sierotę życiową sobie tym razem przygruchałaś – wypaliła złośliwie moja rodzicielka.
– Marek jest historykiem – powiedziałam spokojnie.
– I to taki wstyd, że nie możesz mi go przedstawić? – spytała kpiąco.
– Marek jest dla mnie ważny. Bardzo ważny. I tym razem jestem już dość dorosła, żeby się nie przejmować twoimi uwagami, więc nie mam nic przeciwko temu, żeby ci go przedstawić – powiedziałam.
To problem mojej mamy, nie mój
Mama wspomniała jeszcze o tym, że nie wiedziała, że zmarnowała mi życie, a ona przecież cały swój czasu mi poświęciła. A ja mam to w nosie, ale już jej nie słuchałam. Zadzwoniłam do Marka i poprosiłam go, żeby zamiast czekać na mnie pod kinem, przyszedł po mnie do domu.
– Chciałabym, żebyś poznał moją mamę – powiedziałam.
– Naprawdę? – zdziwił się. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę! Mogę przynieść jej kwiaty, czy to będzie przesada? – pytał przejęty. – Nie pomyśli, że jej się podlizuję?
– Nieważne, co pomyśli. Najważniejsze, że ja wiem, co myśleć!
– Dziękuję – szepnął.
Kiedy przyszedł, mama wprost rozpływała się w uprzejmościach. Ale ja ją dobrze znałam. Wiedziałam, że w myślach ocenia, ile kosztował garnitur Marka, że z politowaniem patrzy na jego krzywo przyciętą, szpakowatą czuprynę. Z pewnością uznała, że tulipany nie są odpowiednie dla sześćdziesięciolatki. Mogłam sobie wyobrazić, co później powie mi na ten temat. Mogłam, ale nie myślałam o tym, bo... Tym razem wiedziałam, że to nie jest ważne! Ważne było tylko to, że czekał mnie cudowny wieczór. A może nawet wiele takich wieczorów. A jeśli mamie się to nie podobało? Cóż... To już jej problem!
