"Młodszy kochanek pozwala mi zapomnieć o lęku przed starością. Na jak długo?"

Wróciłam do domu po dwudziestej. Nie musiałam się spieszyć, nikt na mnie nie czekał. Stanęłam przed lustrem i przyjrzałam się sobie. Zmarszczki wokół oczu i nie najmłodsza szyja mogły zdradzać mój wiek, ale z całej reszty byłam raczej zadowolona. Waga od dawna stała w miejscu, a regularne wizyty w gabinetach medycyny estetycznej sprawiały, że wyglądałam na jakieś czterdzieści lat. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia i zmyłam makijaż. Miałam właśnie wskoczyć na stacjonarny rowerek, gdy odezwała się moja komórka.

Były mąż wypomniał mi, że zaniedbuję córkę

– Lucyna? – od razu rozpoznałam głos Kazika, mojego byłego męża.
– A kogo się spodziewałeś? – odparłam trochę opryskliwie.
– Musimy się spotkać... – zaczął.
– Teraz? – rzuciłam zdumiona. – Dopiero wróciłam do domu i...
– Może być jutro – powiedział. – Siedemnasta w kafejce na rogu?
– Będę – obiecałam i rozłączyłam rozmowę, by dłużej tego nie ciągnąć. Po chwili zabrzęczał dźwięk komórki. Cześć, Piękna. Dziś wieczorem u mnie?, pisał Arek. Słodki był i trochę naiwny, jak to czterdziestolatek. Dziś nie. Spotkajmy się w weekend, wystukałam, bo nie byłam w romantycznym nastroju, a wiedziałam, że Arek nie zaprasza mnie tylko po to, by wypić kawkę w miłym towarzystwie. Nazajutrz po pracy ruszyłam prosto do kafejki. Kazik już tam na mnie czekał.
– No, no, Lucynko! Czas się ciebie nie ima – powiedział na przywitanie.
– Dzięki – uśmiechnęłam się. – Ty też nieźle się trzymasz – skłamałam po chwili. Bo o moim byłym można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że wygląda na młodzika. Gdybym go nie znała, dałabym mu pewnie z siedem dyszek, a byliśmy przecież równolatkami. Zresztą Wanda, jego druga żona, też wyglądała staro.
– To o czym chciałeś ze mną rozmawiać? – przerwałam krępującą ciszę.
– O Marysi – z czułością wymienił imię naszej córki. – Wiesz już, co jej kupisz?
– Kupię? A z jakiej okazji?
– Ślubu... – odparł, nie kryjąc zdumienia. Zmieszałam się trochę, bo nie rozmawiałam z Marysią od paru miesięcy.
– Nie wiedziałam, że ona i Zbyszek to tak na poważnie... – zaczęłam się tłumaczyć.
– Przecież zaręczyli się jesienią – odparł. Spuściłam wzrok. Kazik wiedział, jak wzbudzić we mnie poczucie winy. Zawsze wytykał mi, że za bardzo koncentruję się na sobie. Ukryłam zmieszanie pod kolejnym uśmiechem.
– A ty co im kupujesz? – zapytałam.
– No właśnie myślałem, że podarujemy jej coś razem. Wiesz, żeby dostała wspólny prezent od rodziców.
– Jak chcesz – wzruszyłam ramionami. – Kiedy już coś wybierzesz, daj znać, to zrobię ci przelew – powiedziałam i wstałam od stolika. – Trzymaj się, Kazik.
– Zadzwoń do niej, Lucyna – rzucił za mną. – Na pewno się ucieszy...
– Na pewno – mruknęłam.
Moje relacje z Marysią bardzo się popsuły po rozwodzie. Córka uznała, że to przeze mnie, a dokładniej przez mój romans, rozpadła się nasza rodzina. Ale prawda była taka, że między mną i Kazikiem przestało się układać kilka lat wcześniej, gdy zachorowała moja mama, a ten skok w bok był tylko jednym z objawów kryzysu. Nie miałam jednak zamiaru tłumaczyć się własnemu dziecku. Cóż, może popełniłam błąd?

Kochanek miał być lekarstwem na młodość

Wyjęłam komórkę i przez chwilę ważyłam ją w dłoni. „Zadzwonię do niej”, pomyślałam, ale gdy wybierałam numer, zabrakło mi odwagi. Ostatecznie więc skontaktowałam się z Arkiem.
– Mam wolny wieczór – powiedziałam szybko. – Chcesz się spotkać?
– Jasne, zapraszam do mnie! – ucieszył się. Pół godziny później byłam na miejscu. Arek już czekał z butelką wina.
– Jesteś głodna? – zapytał, ale tylko pokręciłam głową, więc od razu zabrał się do rzeczy. Poczułam na sobie jego silne dłonie i gorące pocałunki. Starałam się skupić na pieszczotach, ale moje myśli szybowały gdzieś daleko.
– Uwielbiam twoje dojrzałe ciało... – mruknął mi do ucha i momentalnie zesztywniałam.
– Chcesz powiedzieć, że wyglądam staro? – spytałam, odpychając go od siebie.
– No coś ty, Lucyna, znam trzydziestki, które mogłyby ci pozazdrościć temperamentu i figury – uśmiechnął się lubieżnie.
– Aż tak dobrze je znasz? – spytałam.
– Nie łap mnie za słowa – szepnął mi prosto do ucha, a potem obrócił mnie na plecy i mocno przycisnął do siebie. To mógłby być wyjątkowo udany seks, gdybym naprawdę miała na niego ochotę. Ale kiedy zmęczeni opadliśmy na poduszki, nie czułam się spełniona.
– Zostaniesz na noc? – poprosił Arek.
– Nie – powiedziałam, odwracając wzrok. Potem w pośpiechu zebrałam swoje rzeczy, odświeżyłam się, ubrałam i zamówiłam taksówkę.

Tak naprawdę tęskniłam za córką i za swoją mamą...

– Gdzie jedziemy? – zapytał taksiarz, gdy wsiadłam do samochodu. W pierwszym odruchu podałam mu domowy adres, ale gdy ruszyliśmy w drogę, zmieniłam zdanie.
– Proszę mnie zawieźć na Parkową siedem. Mam tam coś do załatwienia. Kwadrans później stałam już na progu wielkiego domu. Po chwili wahania zapukałam do drzwi i powiedziałam recepcjonistce, że przyszłam z wizytą do Anieli G. Kobieta zaprowadziła mnie do małego pokoiku na piętrze. Gdy otworzyła drzwi, ujrzałam drobną, siwiutką staruszkę, która siedziała w fotelu, wpatrując się w okno.
– Ciocia? – rzuciła, kiedy mnie dostrzegła. Łza potoczyła mi się po policzku, ale starłam ją wierzchem dłoni. – Nie, to ja, mamo. Lucyna – powiedziałam łamiącym się głosem. Staruszka uśmiechnęła się szeroko i wyciągnęła do mnie ręce.
– Ciociu kochana! – odparła, kompletnie ignorując moje słowa. – Tak się cieszę! Spędziłam dwie godziny, próbując przypomnieć mamie, kim właściwie jestem, ale nie reagowała. Uczepiła się myśli, że jestem jej ciotką. W końcu poddałam się, to nie miało sensu. Poprawiłam płaszcz i wyszłam, zachodząc w głowę, czy mnie też to czeka, czy kiedyś zostanę zdziecinniałą staruszką, która nie poznaje swoich bliskich... Strach przed tym, że stanę się taka jak ona, nieraz nie pozwalał mi w nocy zasnąć. To właśnie dlatego panicznie bałam się starości i robiłam, co mogłam, by zatrzymać upływający czas. Byłam już przy bramie, gdy usłyszałam głos jednej z pielęgniarek.
– Pani Lucynko! – zawołała za mną. – Jak to dobrze, że pani przyszła. Dla pani mamy te wizyty wiele znaczą.
– Wiele? – pokręciłam niepewnie głową. – Przecież ona nie ma pojęcia, kim jestem.
– Może pani nie poznaje – przyznała kobieta. – Ale intuicyjnie wyczuwa, że jest pani kimś bliskim. Po pani wizycie zawsze się ożywia, jest weselsza, a i wyniki ma lepsze – uśmiechnęła się.
– Naprawdę? Myślałam, że jej wszystko jedno... – odparłam, próbując ukryć łzy, które ściekały mi po policzkach. Pielęgniarka ścisnęła mnie za rękę.
– Nie, pani Lucynko, rodzina jest najważniejsza. Niech pani o tym pamięta – rzuciła na pożegnanie. Uśmiechnęłam się do niej, a potem wyszłam na ulicę i wyjęłam z torebki telefon. Chciałam wezwać taksówkę, ale po namyśle wybrałam numer mojej córki.
– Mama? – usłyszałam w słuchawce jej zdumiony głos.
– Cześć, kochanie – rzuciłam wzruszona. – Nie masz pojęcia, jak się za tobą stęskniłam...