Żaneta Rechnio pomaga każdemu w potrzebie. Stworzyła miejsce, w którym różnego rodzaju wsparcie mogą dostać i dzieci, i seniorzy, i uchodźcy. Wszyscy się w nim integrują. A ona cały czas szuka nowych pomysłów na pomaganie. Bo potrzeb nie brakuje. Żaneta Rechnio jest kandydatką do prestiżowego tytułu magazynu "Przyjaciółka" – Przyjaciółka Dobroczynka 2023.
Z wykształcenia jest pedagogiem i doradcą zawodowym. Życie pokierowało nią tak, że od studiów działa w tzw. organizacjach pozarządowych. – Czuję się dobrze, kiedy mogę być pomocna – opowiada 38-letnia Żaneta Rechnio. – Nie lubię roli biernej obserwatorki, gdy mogę się przydać.
Działała pod skrzydłami różnych grup, ale kiedy 12 lat temu usłyszała wykład, w którym prowadzący namawiał do tworzenia organizacji społecznych czy pomocowych w swoim miejscowościach, nabrała wiatru w żagle.
Czasem drobny gest zmienia życie
– Pochodzę z Warszawy, ale wtedy już przeniosłam się do Kobyłki – wspomina.– Skrzyknęłam grupę ludzi dobrej woli, by działać formalnie i bez przeszkód. Założyliśmy Stowarzyszenie Qźnia. To były jeszcze czasy bardzo wysokiego bezrobocia.– Naszą energię skupiliśmy na pomaganiu osobom bez pracy – tłumaczy. – Powstało u nas coś w rodzaju nieoficjalnego biura. Można było bezpłatnie wydrukować czy opracować CV, niezbędne dokumenty.
Pojawiały się też osoby z różnymi, życiowymi problemami. – Nie zapomnę, jak przyszedł pan, który opuścił zakład karny, ale był w pełni zresocjalizowany, chciał zacząć nowe, uczciwe życie, tylko… nie miał butów na rozmowę w sprawie posady – opowiada Żaneta. – Bardzo szybko znaleźli się chętni do poratowania go. A później wystartowała już stała akcja pomocy rzeczowej dla wszystkich osób w potrzebie. I trwa do dziś.
Pochylić się nad tymi najmłodszymi
Mieszkańcy chętnie dzielą się tym, czym mogą, bo widzą, że wszystko co dają, trafia we właściwe ręce. – Z czasem zaczęli zostawiać nam nawet pod drzwiami różne dary – uśmiecha się Żaneta. – Mamy u nich kapitał zaufania. Ale cały czas rozwijamy inne pola wsparcia.
Jednym z nich stała się świetlica środowiskowa. – To takie miejsce, do którego mogą przyjść młodzi ludzie, żeby odpocząć, porozmawiać o swoich sprawach czy problemach albo odrobić lekcje – wyjaśnia. – Bezpieczna przystań, w której nikt nie ocenia, nie nakazuje, tylko akceptuje.
Dzieci toczą tam ważne rozmowy o życiu, problemach, marzeniach i wszystkim innym. Część z nich na co dzień nie ma odpowiednich warunków do odpoczynku, rozwoju czy edukacji. – Pokazujemy im, że nam na nich zależy, dajemy im wiarę w siebie – tłumaczy Żaneta. – I widzimy jak wiele z nich zaczyna rozumieć, że stać je na więcej, mogą żyć inaczej.
Różnice pokoleniowe? Tu ich nie ma!
Klub młodzieżowy ,,Sztos”, placówka wsparcia dziennego, pomoc psychologów, pedagogów czy asystenta rodziny albo terapeuty uzależnień – to dalsza część działań Qźni.
Ale udało się tam ściągnąć też seniorów. – Mogą przyjść i spotkać się ze znajomymi, mamy dla nich zajęcia m.in. z obsługi smartfona, gimnastyki, warsztatów języków obcych – opowiada. – Ale co najpiękniejsze: seniorzy zintegrowali się z młodzieżą. Złapali wspólny język. Mamy panią, która z pasją robi dla młodszych czapki, szaliki na drutach. A młodzi kłaniają się jej na ulicy. Dostrzegają w końcu starszych.
Planów jeszcze wiele, sił też nie brak
Dobro rodzi dobro, więc kiedy pojawili się ukraińscy uchodźcy, to właśnie seniorzy zgłosili się do pomagania im.
– Ja cieszę się, że mogłam razem z naszym zespołem być iskierką, która rozpaliła ten płomień wzajemnego pomagania – stwierdza Żaneta. – I marzy mi się, żeby stworzyć jeszcze większe zaplecze pomocy, głównie dla dzieci, bo widzę, że ostatnie miesiące i lata sprawiły, że ta grupa jest szczególnie potrzebująca, zwłaszcza w zakresie emocjonalnym. Chciałabym też robić więcej warsztatów wychowawczych dla matek i ojców. Cały czas mam nowe plany, bo sama siebie motywuję, żeby zrobić jak najwięcej!
