Socjalizacja nie izolacja - jak pomóc dziecku po kryzysie psychicznym?

Dlaczego socjalizacja jest tak ważnym elementem wychodzenia z kryzysu psychicznego?

Człowiek jest istotą społeczną. Oznacza to, że ludzie muszą nieustannie przebywać w kontakcie z innymi osobami, aby po prostu przetrwać. Jeśli zostaną odizolowani od innych, nie mogą się dobrze rozwijać. Brak socjalizacji wpływa negatywnie na rozwój naszego mózgu. To jest tak ważny czynnik, że jego brak zwłaszcza w pierwszych latach życia jest dla nas naprawdę szkodliwy. Brak relacji społecznych, które pozwalają ludziom wchodzić w interakcje nie tylko wpływa negatywnie na nasz nastrój i zachowanie, ale także na zdrowie. W sytuacji kryzysu zdrowia psychicznego, socjalizacja jest niemal niezbędnym warunkiem zdrowienia.

Człowiek w kryzysie psychicznym obawia się niezrozumienia, odrzucenia, często sam izoluje się przed światem. Jak rodzice mogą pomóc w takiej sytuacji?

Rodzice powinni dać dziecku przestrzeń do wyrażania emocji. Zachęcać do rozmawiania o uczuciach i myślach. Należy uważać przy tym, żeby nie wywierać presji, nie naciskać, bo to może spowodować, że dziecko zamknie się jeszcze bardziej we własnym cierpieniu. Ważne, by rodzice pokazali dziecku, że są gotowi je wysłuchać. Do tego ważne jest pokazanie akceptacji ze strony całej rodziny, tak by dziecko poczuło się bezpiecznie. 

Jakie słowa i zachowania mogą spowodować pogłębienie kryzysu u dziecka?

Ignorowanie i bagatelizowanie problemów, unikanie tematu na forum rodzinnym, ukrywanie faktu kryzysu psychicznego. Dziecko może wtedy mieć poczucie, że rodzice nie traktują poważnie jego problemów i wstydzą się tego, co dzieje się w rodzinie. Może mieć poczucie winy, że sprawia rodzicom kłopot. Dlatego tak ważne jest, by rodzice zrozumieli, że dziecko może mieć trudności z pewnymi zachowaniami i reagowaniem na społeczne sytuacje. 

Jak zachęcić dziecko do kontaktów społecznych?

Przede wszystkim stopniowo. Zaczynając od tych, które są najmniej stresujące. Nie wolno naciskać zbyt mocno, ale z czasem warto zwiększać trudność sytuacji. Należy postawić realistyczne cele. Zacząć od małych kroków, na przykład rozmowy z kimś, kto jest dziecku bliski, następnie angażować je do większych wyzwań. Proces socjalizacji może trwać, więc ważne jest, aby być cierpliwym. 

Dużym wyzwaniem dla dziecka może być powrót do szkoły po dłuższej nieobecności spowodowanej leczeniem. Jak się do tego przygotować? 

Przebywanie wśród ludzi jest jednym z warunków powrotu do zdrowia. Oczywistym jest, że dziecko może obawiać się powrotu do szkoły. Dlatego ważne jest, by je wspierać w odbudowywaniu pewności siebie po kryzysie. Warto wskazywać dziecku jego mocne strony, by uwierzyło, że jest w stanie radzić sobie w społecznych sytuacjach. Akceptacja ze strony rodziny oraz przyjaciół gwarantuje poczucie bezpieczeństwa. Można na przykład zorganizować dziecku integrację z rówieśnikami w małym gronie lub zachęcić do udziału w różnego rodzaju grupach zainteresowań. Przed powrotem dziecka do szkoły należy sprawdzić, jakie ma obawy związane z możliwą reakcją rówieśników. Czy boi się pytań o nieobecność? Co chce powiedzieć w klasie, a jakie informacje zachować dla siebie? Po takiej rozmowie rodzice powinni poinformować nauczycieli i wychowawcę o decyzjach i ustaleniach.

Na ile ważna w takiej sytuacji jest współpraca rodziców z kadrą nauczycielską?

Warto ustalić z nauczycielami warunki i tempo w jakich dziecko powinno nadrobić ewentualne zaległości wynikające z nieobecności. Dobrze, by rodzice poprosili nauczycieli o obserwację tego jak dziecko funkcjonuje w szkolnej społeczności i upewnili się, że w sytuacji gdy zajdzie taka potrzeba dziecko zostanie otoczone opieką szkolnego psychologa lub pedagoga. Bardzo ważne jest pokazanie akceptacji i uświadomienie, że kryzys psychiczny może przytrafić się każdemu, nie jest powodem do wstydu i nie definiuje tego, jakim ktoś jest człowiekiem. 

Dowiedz się więcej na www.zobaczczlowieka.pl