Kiedy sadzić piwonie i jak je pielęgnować, by kwitły przez długi czas? O tych długowiecznych pięknie pachnących kwiatach warto wiedzieć jak najwięcej, bo raz posadzone mogą żyć w jednym miejscu nawet przez sto lat! Wystarczy zapewnić im dobre warunki – posadzić w odpowiednim miejscu, zadbać o właściwą wilgotność podłoża, umiejętnie nawozić. Sprawdź, co lubią piwonie?
Większość piwonii to byliny, ale mają też formę niskich krzewów. Wśród 35 gatunków i ponad 3000 odmian każdy znajdzie coś dla siebie. Wbrew obiegowej opinii piwonie są odporne na choroby. Bywają przez nie atakowane jedynie w wyniku nieodpowiedniej pielęgnacji i zainfekowanych sadzonek oraz narzędzi.
Zwykle jednak niepokojące objawy pojawiają się na słabych i leciwych okazach. Aby zminimalizować ryzyko zniszczenia roślin, warto uprawiać piwonie białą i delikatną. Przede wszystkim należy jednak zapewnić okazom jak najlepsze warunki do wzrostu: właściwie je posadzić, zadbać o odpowiednią wilgotność podłoża i potrzebne składniki odżywcze, a także ochronić przed szkodliwymi skutkami deszczu czy niskich temperatur i usuwać przekwitłe kwiatostany.
Piwonie lubią żyzne, przepuszczalne podłoże. Należy unikać gleb podmokłych, gdyż nadmiar wody powoduje gnicie korzeni. Najlepszy jest dla nich średnio kwaśny odczyn gleby (pH 5-6), ale tolerują też ziemie zasadowe. Preferują miejsca słoneczne i osłonięte, ale przewiewne. Warto również mieć na uwadze, by w pobliżu nie było innych wymagających roślin, np. krzewów, z którymi piwonie będą musiały konkurować o składniki odżywcze.
Rośliny te sadzimy na przełomie sierpnia i września. Należy wykopać dość duży dołek, wyłożyć kompost lub obornik i lekko wmieszać go w ziemię. Ważna jest głębokość sadzenia – piwonie umieszczamy w ziemi dość płytko: ponad pąkami wyrastającymi z karp powinno być tylko 3-5 cm podłoża.
Piwonie bylinowe do zawiązania pąków potrzebują zimowego spoczynku i chłodu. Są odporne na mróz, ale w pierwszych 2-3 latach uprawy na zimę lepiej zabezpieczać je ściółką. Z kolei gatunki drzewiaste warto otoczyć chochołem ze słomy lub włókniny aż do momentu, gdy minie ryzyko przymrozków, a rośliny rozpoczną wegetację (czyli do przełomu kwietnia i maja). Zadbane okazy wykształcają nawet 30 kwiatów, których średnica może sięgać 20 cm.
Piwonie lubią umiarkowane nawożenie, a uprawiane w odpowiednim podłożu mogą nawet obejść się bez niego. Zwykle wiosną (w kwietniu) zasila się je nawozem dla roślin kwitnących, a jesienią (we wrześniu) – kompostem. Pamiętajmy jednak, że zbyt duża ilość nawozu może sprawić, że okazy przestaną kwitnąć nawet na kilka lat! Szczególnie niebezpieczny jest nadmiar azotu.
Kwiaty te nie powinny rosnąć na glebach ciężkich i podmokłych, ale nie tolerują również suszy. Należy regularnie je podlewać, szczególnie w czasie suchej wiosny. Nie róbmy tego w samo południe, gdyż intensywne słońce może poparzyć rośliny. Unikajmy też moczenia liści, co może przyczynić się do rozwoju chorób grzybowych. Aby ograniczyć parowanie wody i rozwój chwastów, okazy warto ściółkować korą ogrodową.
Problem w uprawie piwonii mogą stanowić ulewne deszcze, które sprawiają, że rośliny chylą się ku ziemi, przez co tracą ładny wygląd i stają się podatne na choroby grzybowe. Aby uniknąć konsekwencji gwałtownych opadów,
piwonie warto podwiązać do podpór lub wspierać specjalną kratownicą podtrzymującą liście i kwiaty.
Usuwanie przekwitłych kwiatostanów pozwala utrzymać schludny wygląd piwonii i sprawia, że nie wytwarza ona nasion, a zatem staje się silniejsza. Piwonie z czasem mogą kwitnąć nieco słabiej. Wówczas rośliny warto odmłodzić, uzyskując więcej okazów.
Gdy rośliny atakuje szara pleśń, tracą pąki, ich pędy ulegają deformacji, a na liściach powstają plamy. Gęsto
rosnącym okazom grozi też mączniak prawdziwy. Aby ograniczyć ryzyko jego wystąpienia, należy zapewnić piwoniom właściwe warunki uprawy, a podczas sadzenia zachować odstępy pozwalające na cyrkulację powietrza. W przypadku obu chorób usuwamy porażone części roślin i wykonujemy oprysk środkiem grzybobójczym. Choroby wirusowe objawiają się np. żółtymi plamami na liściach.
Do szkodników piwonii należą mszyce i nicienie. W przypadku tych ostatnich roślina nie kwitnie, a jej liście stają się żółtawe, o obsychających brzegach – taki okaz należy wykopać i spalić.
Piwonie można pozyskiwać z nasion, ale jest to bardzo kłopotliwy i niepewny sposób. Rozmnażanie przez podział karp okazów bylinowych wykonuje się wtedy, gdy przypada najlepszy czas na jej sadzenie – pod koniec lata. Roślinę wykopujemy, zachowując jak największą ilość korzeni, oczyszczamy i dzielimy karpę ostrym narzędziem tak, by każda sadzonka miała co najmniej 3-4 pąki.
Piwonie bylinowe do zawiązania pąków potrzebują zimowego spoczynku i chłodu. Są odporne na mróz, ale w pierwszych 2-3 latach uprawy na zimę lepiej zabezpieczać je ściółką. Z kolei gatunki drzewiaste warto otoczyć chochołem ze słomy lub włókniny aż do momentu, gdy minie ryzyko przymrozków, a rośliny rozpoczną wegetację (czyli do przełomu kwietnia i maja).
Osiąga nawet 1 m wysokości, silnie rozrasta się na boki i ma duże kwiaty. Warto ją podpierać.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Cechują ją białe pojedyncze płatki i żółty środek z czerwonymi akcentami. Kwitnie w maju.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Jej kwitnienie przypada na maj i czerwiec. Można ją sadzić zarówno w ogrodzie, jak i w donicy.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Jej czerwone kwiaty z żółtymi pylnikami pojawiają się w maju. Wąskie liście przypominają koper.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Jak sama nazwa wskazuje, jest rośliną leczniczą.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Dorasta do 70 cm wysokości. Kwitnie pod koniec maja, tworząc żółte kwiaty o średnicy 8-12 cm.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Konsultacja: mgr Diana Szczęsna botanik, Wydział Nauk Biologicznych UWr – ekspert z zakresu uprawy roślin ozdobnych