"Nasz syn był pewien, że weźmiemy dla niego kredyt. A dla nas to ogromne ryzyko...!"

Szymon nie może dłużej zagrzać miejsca w żadnej pracy. Gdzie nie pójdzie, to się zaraz sam zwalnia albo go wyrzucają. Teraz siedzi na stacji benzynowej, ale tam też już mu się nie podoba. Ma inny pomysł. A wszystko przez Klaudię, jego dziewczynę...

Lubię Klaudię. Jest ambitną, pracowitą dziewczyną 

Z Klaudią są parą od dwóch lat, a niedawno zamieszkali razem. Lubię Klaudię. To grzeczna dziewczyna. I ambitna. Wychowała się w nieciekawym środowisku, a mimo to wyszła na ludzi. Jest fryzjerką. Kocha to, co robi. Od kilku lat pracuje w jednym z najlepszych salonów w mieście. Klientki bardzo ją chwalą. Poprzednia szefowa Klaudii doceniała jej pracę, ale pół roku temu przekazała salon swojej córce i wszystko się zmieniło. Ta obcięła jej pensję, a jak dziewczyna zaprotestowała, powiedziała jej, że zawsze może odejść. Klaudia aż się popłakała. Jak Szymon się o tym dowiedział, potwornie się wkurzył.
– Wyobrażasz to sobie? To dzięki Klaudii ten salon tak świetnie prosperuje! – opowiadał, gdy wpadł do nas w odwiedziny.
– Na miejscu Klaudii przeniosłabym się do innego zakładu. Z takim talentem wszędzie ją przyjmą – odparłam. Syn się skrzywił.
– Mamo, to bez sensu. Wszędzie jest to samo. Właściciele myślą o swojej kieszeni. A pracownik niech zasuwa za nędzne grosze. Ja też siedzę na stacji nocami i myślisz, że jakieś dodatki za to dostaję? Nie!
– Wiem, wiem… – westchnęłam.
– Dlatego postanowiliśmy z Klaudią otworzyć własny salon fryzjerski. Ona będzie czesała, strzygła, farbowała, a ja zajmę się resztą – wypalił.

Długo wysłuchiwałam szczegółów ich planu

Okazało się, że wszystko sobie już dokładnie obmyślili. Klaudia rozmawiała po cichu z klientkami. Obiecały, że pójdą za nią. Lokal do wynajęcia też znaleźli.
– A nie boicie się ryzyka? Będziecie sami musieli opłacać ZUS i podatki – przerwałam mu. Ale syn tylko machnął rękę.
– Daj spokój, kto nie ryzykuje, ten nie ma. A poza tym, co się może nie udać? Przecież wszystko mamy dokładnie przemyślane i policzone – zakrzyknął i pokazał mi jakieś rozpiski. Pomyślałam, że wreszcie do czegoś przydał mu się ten licencjat z ekonomii. – No cóż, jesteście dorośli, róbcie, co chcecie. Życzę, żeby się wam powiodło – odparłam.
– Dzięki… Tylko wiesz, jest jeden mały problem – zająknął się.
– Tak? A jaki?
 – Nie mamy pieniędzy na start. Byłem w kilku bankach, pytałem o kredyty. Albo odmawiają, albo proponują nędzne grosze. A my potrzebujemy z 70 tysięcy. No i pomyślałem sobie, że moglibyście nam pomóc – zaczął tłumaczyć.
Aż złapałam się za głowę.
– Synku, ale my takich pieniędzy nie mamy!
– Przecież wiem… Ale możecie wziąć kredyt. Dadzą wam bez problemu. Macie własnościowe mieszkanie, a tata ma państwową posadę i umowę o pracę na czas nieokreślony. Takim dają pożyczki właściwie od ręki. Pomożecie? Bez was nie ruszymy z miejsca… A jak zaczniemy zarabiać to oddamy wszystko co do grosza… – patrzył na mnie z nadzieją.
– No nie wiem, muszę porozmawiać z tatą…
– Jasne, tylko błagam cię, szybko. Bo nam ktoś lokal sprzątnie sprzed nosa – cmoknął mnie w policzek.

Widać, było, że jest pewien, że weźmiemy na siebie ten kredyt

Spełniłam prośbę syna. Gdy tylko mój mąż Tadek wrócił do domu, rozważyliśmy wszystkie za i przeciw. Owszem Tadek miał państwową pracę, ale marnie płatną, ja 2 lata temu przeszłam na najniższą emeryturę. Nie mieliśmy żadnych oszczędności, bo ledwie starczało nam na życie. Po dwóch godzinach podjęliśmy decyzję. Zadzwoniłam więc do Szymona.
– I co mamuś, zastanowiliście się?
– Zastanowiliśmy – odparłam.
– Świetnie! – ucieszył się. – Kiedy idziemy do banku? Może jutro z samego rana?
– Ani jutro, ani pojutrze. Przykro mi, nie możemy wam pomóc.
– Słucham? Ale dlaczego?
– Bo to dla nas zbyt duże ryzyko. Znamy cię. Jak coś nie wyjdzie, to obrazisz się na cały świat, a spłata spadnie na nas. A Klaudia to w sumie obca osoba. Dziś kocha ciebie, za rok może uciec w siną dal z innym facetem. I co my wtedy zrobimy z tym salonem? Pomyślałeś o tym?
– Ale…
– Żadnego „ale” – ucięłam.
– No wiesz, nie spodziewałem się tego po was! Myślałem, że zależy wam na moim powodzeniu i szczęściu, ale jak widać, nie! – warknął, a potem się rozłączył. Od tamtej pory Szymon się do nas nie odzywa, ale w końcu mu przejdzie. Nie będziemy ryzykować dla jego kaprysu.