Niektóre kobiety kochają „za bardzo”. Nic poza ukochanym się dla nich nie liczy. To już nie jest standardowa miłość, a obsesja. Dlaczego niektóre kobiety są zdolne tylko do miłości obsesyjnej? Sprawdź, czym jest miłość obsesyjna i jak ją rozpoznać.
Miłość to najważniejsze uczucie w życiu człowieka. Ale nie jedyne. Jednak dla niektórych nic poza nią się nie liczy. Mamy wtedy do czynienia z miłością obsesyjną (manią). A ta, w przeciwieństwie do prawdziwej, nie daje szczęścia. Takie uczucie bardziej przypomina tęsknotę niż miłość. Wieczną tęsknotę.
Czym jest miłość obsesyjna?
Miłość obsesyjna jest często tematem badań w psychologii i psychiatrii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów emocjonalnych i nawet do przemocy w związku.
Miłość obsesyjna to forma emocjonalnej zależności, w której jedna osoba jest nadmiernie zaangażowana w drugą i może wykazywać cechy kontrolujące, obsesyjne lub nawet manipulujące. Jest to zwykle niezdrowy rodzaj związku, który może prowadzić do negatywnych konsekwencji dla obu stron. Osoba, która jest obsesyjnie zakochana, często myśli o obiekcie swojego uczucia w sposób niezdrowy, co może skutkować zazdrością, lękiem o utratę partnera, a nawet zachowaniami kontrolującymi lub stalkerskimi.
W takim przypadku koniecznie należy skonsultować się ze specjalistą. Tylko terapia i wsparcie mogą pomóc zrozumieć dynamikę związku i znaleźć sposoby na budowanie zdrowszych relacji.
Dlaczego niektóre kobiety są zdolne tylko do miłości obsesyjnej?
Odpowiedź na to pytanie tkwi w ich dzieciństwie. Zazwyczaj nie były wtedy wystarczająco kochane. Często były dziećmi niechcianymi, odrzuconymi. Dojrzewając, stały się kobietami niepewnymi własnej wartości. Jej potwierdzenia szukają w oczach mężczyzny. Tak jak w dzieciństwie musiały zabiegać o miłość rodzica, tak jako dorosłe z uporem maniaka walczą o miłość mężczyzny.
Jak rozpoznać miłość obsesyjną? Objawy
Dla niektórych osób życie tylko wtedy ma jakąkolwiek wartość, gdy kochają. Nic poza obiektem ich miłości nie ma dla nich znaczenia. Całkowicie uzależniają się od niego. Tylko on nadaje ich życiu sens. Miłość jest dla nich jak narkotyk – powoduje euforię, ale i niszczy. Rozpaczliwie przywiązują się do partnera, są chorobliwie zazdrosne. Cały czas towarzyszy im lęk przed utratą ukochanej osoby. Chwilowa obojętność czy brak entuzjazmu partnera powoduje udrękę, niepokój, niepewność, utratę poczucia bezpieczeństwa. Najdrobniejszy zaś przejaw serdeczności wywołuje radość i euforię. Taka miłość nie jest dojrzałym, prawdziwym uczuciem. Towarzyszą jej wieczne kłótnie, dramatyczne rozstania i powroty.
Osoby, które kochają obsesyjnie, to typ „dawców”. Dla ukochanej osoby zrobią wszystko. Są na każde skinienie. W zamian oczekują tylko wzajemności, nawet udawanej. Są tak bardzo skupione na swoim uczuciu, że nie potrafią realnie ocenić, co naprawdę czuje do nich partner. I często wikłają się w związki z ludźmi, którzy potrafią tylko brać i wykorzystywać innych, nie są zdolni do prawdziwej miłości, bywają okrutni. Zakochane ślepo kobiety nie dostrzegają tego. Im bardziej są ranione, tym bardziej kochają, bo ciągle żyją w strachu, że obiekt ich uczuć je zostawi.
Zdarza się, że kobieta kochająca obsesyjnie trafi na mężczyznę, który pokocha ją prawdziwą miłością. Jednak nawet w takim związku nie zazna szczęścia. Zamiast dręczącej niepewności, huśtawki nastrojów, namiętności i nienawiści, która występuje w związku z socjopatą, otrzyma bezpieczeństwo i czułość. Na początku będzie bardzo szczęśliwa, a potem... zacznie się niepokoić, bo brakuje jej znajomego napięcia. Taki idealny mężczyzna wyda jej się podejrzany. Może coś z nim jest nie tak?
Gdy minie pierwszy okres namiętności, a związek wejdzie w fazę stabilizacji, stanie się on dla kobiety monotonny i pospolity. Osoba obsesyjnie zakochana, pozbawiona emocjonalnej huśtawki, zaczyna się nudzić. Związek wydaje się jej mało romantyczny i mało namiętny. Sama więc zaczyna partnera dręczyć i prowokować kłótnie, a w końcu... odchodzi. Do gorszego, posiadającego więcej wad mężczyzny, który zapewni jej odpowiednią ilość emocji. A gdy zostanie porzucona, obwinia siebie i zwraca się przeciwko sobie. Często karze się za porażkę (np. głodzi się, upija, samookalecza lub popełnia samobójstwo).
