"Wybaczyłam staremu ojcu, że zgłupiał dla pani Renaty. Sam zrozumiał, że to był błąd..."

W czasie obiadu Jak zwykle opowiadaliśmy sobie o tym, co się wydarzyło w ciągu dnia.
– Spotkałem dzisiaj twojego ojca... – oznajmił mój mąż. Na moment zapadła grobowa cisza.
– Tak, gdzie?... – spytałam obojętnie.
– Niedaleko nas. Przywitaliśmy się, mówił, że wraca z przychodni. Chyba odbierał jakieś wyniki. Nie wyglądał najlepiej... Prosił, żebym cię pozdrowił i uściskał Ignasia... – urwał.
– Aha – rzuciłam lodowatym tonem.

Ojciec był mi kiedyś bardzo bliski, a potem wszystko się zmieniło

Rok po śmierci mamy tata zakochał się bez pamięci w jakiejś młodszej o piętnaście lat pani, która od początku mi się nie podobała. I nie chodziło o to, że zbyt wcześnie zajęła miejsce mojej ukochanej mamy, tylko o to, że jej przede wszystkim zależało na pieniądzach ojca. To było widać gołym okiem. A on stracił dla niej głowę. Wydawał na Renię całą emeryturę, fundował jej wakacje, weekendowe wyjazdy, biżuterię. Doszło do tego, że sprzedał piękny, maminy pierścionek z szafirem, który był w naszej rodzinie od pokoleń. Mama jeszcze za życia przykazała, że kiedy odejdzie, tato ma go oddać mnie... Za pieniądze ze sprzedaży ojciec kupił jeden z tych nowoczesnych pierścionków z brylantem i podarował go tej naciągaczce... To doprowadziło mnie do szału. Zdążyłam jeszcze dowiedzieć się, u którego złotnika zastawił pierścionek, odkupiłam go za niem. Nawet gdy zaszłam w ciążę, nie raczył się do mnie odezwać. Kiedy urodziłam Ignacego, Maciek do niego zatelefonował, ale tato akurat był wtedy z Renatką na turnusie w Cieplicach. Co gorsza, nawet po powrocie nie przyszedł zobaczyć swojego wnuka.

Mąż namawiał mnie, żebym się z tatą pogodziła

Po jakimś czasie, gdy Ignaś już spał, Maciek znowu podjął temat: – Ula, myślę, że powinnaś skontaktować się z ojcem. On jest już starym człowiekiem... Powiem ci, że nie wyglądał najlepiej. Był taki przygaszony...
– Może Renatka go rzuciła, bo skończyła mu się forsa! – przerwałam mężowi.
– Może... Ale wiesz, to w końcu twój tata...
– Oj, przestań! To ojciec się od nas odwrócił! – zacietrzewiłam się. – Mógł być kochanym dziadkiem i tatą, ale wolał zostać Casanovą! 
– Czy to źle? – zaśmiał się mój mąż. – Może jednak powinnaś mu wybaczyć?... Popatrz, w tym roku Ignaś znów nie miał kogo zaprosić na Dzień Babci i Dziadka, pewnie było mu przykro.
– A myślisz, że mnie nie było?...
– No, w każdym razie pomyśl o tym. Twoja mama pewnie też by chciała, żebyście... Żebyście znów... Maciek chciał powiedzieć coś jeszcze, ale zobaczył, że zaszkliły mi się oczy, więc tylko mnie przytulił.

W czasie ostatków przypomniał mi się tato

Tydzień później wypadały ostatki. Mój mąż uwielbiał faworki, więc i przed tłustym czwartkiem, i w śledzika smażyłam górę karnawałowych słodkości. Kiedy z faworkowego ciasta robiłam „róże” nadziewane słodką marmoladą, przypomniał mi się tato. Oczami wyobraźni zobaczyłam rodzinny dom i mamę w białym fartuszku, która patyczkiem przewracała na patelni zarumienione ciastka. A tato mówił: „Marysiu, więcej róż, mniej faworków”. Całując ją w kark, posypywał ciastka cukrem pudrem i w małe zagłębienie nakładał konfitury. No i znowu łza zakręciła mi się w oku...
Dobrze, że Maciek i Ignaś wrócili do domu, bo chyba na dobre bym się rozkleiła.
– Mamo, mamo, a tato kupił śledzie! I mówi, że będzie je zagryzał faworkami. Ja też mogę spróbować?
– Pewnie, w końcu to ostatni dzień karnawału, szalejcie. Jutro środa popielcowa.
– A co to?
Wytłumaczyłam młodemu, co i jak z Popielcem, i zapowiedziałam, że następnego dnia pójdziemy do kościoła posypać głowy popiołem, który powstaje ze spalonych palm z poprzedniej Wielkanocy.
– Wcześniej byłeś za mały, ale w tym roku myślę, że jesteś już gotowy.
– A po co ksiądz sypie ten popiół?
– Żebyśmy pamiętali, że nasze życie na ziemi jest tylko chwilą... Że warto ten czas przeżyć dobrze. Być dla siebie i innych dobrym człowiekiem. Na przykład kochać mamę i tatę, cieszyć się tym, co się ma...
– Nie bić się w szkole i jak najszybciej polecieć na Księżyc – dodał Ignacy.
– Otóż to! – Zaśmiałam się. Maciek spojrzał na mnie łagodnie... Miałam wrażenie, że chce mi coś powiedzieć, ale tylko pokiwał głową. Domyśliłam się, że chodzi mu o ojca.

Zrozumiałam, że rodzina jest moim największym szczęściem

Następnego dnia poszliśmy na mszę. Zajęliśmy miejsca tuż przy obrazie Matki Boskiej Łaskawej. Uklękłam i na chwilę pogrążyłam się w modlitwie. Po niej spłynął na mnie błogi spokój. Miałam wrażenie, że ktoś tam na górze nade mną czuwa. Czyżby moja mama otoczyła mnie w tamtej chwili czułą opieką?... Kiedy w czasie mszy stanęłam z rodziną przed kapłanem, który posypywał głowy popiołem i mówił: „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”, po raz kolejny zrozumiałam, co jest w życiu najważniejsze. Złapałam Maćka i Ignasia za rękę. „Tak, rodzina jest moim największym szczęściem”, pomyślałam. Postanowiłam, że jak wrócimy do domu, zadzwonię do taty... „Mam gdzieś Renatkę, w końcu to mój ojciec!”, myślałam. Boże, jak dobrze, że to zrobiłam.
– Ula, to ty? Dziecko drogie... Jak miło słyszeć twój głos – powiedział tata. – Od roku chciałem do ciebie zadzwonić, ale się bałem. Wiem, stary baran ze mnie... – rzucił, a potem zapytał, czy mogłabym do niego przyjechać. Nie wahałam się ani przez moment. Kiedy witał mnie w progu, miał łzy w oczach. Ja też... Na dobre rozpłakałam się, gdy objął mnie ramieniem. Był taki mizerny...

Mój syn odzyskał dziadka, a ja ojca

Kiedy podreptał do kuchni zaparzyć herbatę, usiadłam w salonie. Od razu zobaczyłam, że na komodę wróciło oprawione w mosiężną ramę ślubne zdjęcie rodziców, które zniknęło za czasów Renatki. Obok stała też nasza fotografia i zdjęcie półrocznego Ignasia... Po chwili tato wszedł do pokoju z filiżankami wrzącego naparu. Jego ręce drżały, więc szybko wzięłam od niego naczynia. Na chwilę zapadła niezręczna cisza. Zaczęliśmy mówić w tym samym momencie:
– Przepraszam! – padło z naszych ust. Potem rozmawialiśmy długo i szczerze. Powiedziałam mu o swoich żalach, o dziwo tato za bardzo się nie bronił, może dlatego, że pani Renata odeszła od niego, gdy skończyły mu się oszczędności. Później opowiedziałam mu o wnuku...
– Mam nadzieję, że następny Dzień Dziadka spędzicie razem – dodałam na koniec.
– Mam nadzieję, że dożyję tego dnia – westchnął ze smutkiem.
– Tato, jesteś chory? – Dopiero teraz do mnie dotarło, że jego mizerny wygląd może być spowodowany chorobą.
– Jest już lepiej. Ostatnio miałem zapalenie płuc – przyznał. – Ale przyjdzie wiosna... No i może znów będę miał dla kogo żyć. Niestety, dopiero niedawno pojąłem, że ty, Maciek i mały Ignaś jesteście dla mnie wszystkim – dodał ciszej.
– Tato... – Głos mi drżał. Wstałam z fotela i przytuliłam go.
Od tamtego dnia wszystko się zmieniło. Tato często u nas bywa, codziennie odbiera ze szkoły Ignasia. Niemal natychmiast zawiązała się między nimi więź... Tak się cieszę, że znów jesteśmy rodziną!