"Dotarło do mnie, że zamiast męża mam w domu dużego rozkapryszonego chłopca..."

Gdy byłam nastolatką, bez przerwy kręciłam się wokół naszej miejscowej bohemy. Sama niewiele miałam do zaproponowania, natura bowiem odmówiła mi talentu do czegokolwiek – tak przynajmniej wtedy myślałam – ale byłam dość bystra i dowcipna, więc kijem mnie nie odganiali. Poznałam sporo muzyków, kilku poetów, ale zakochałam się w malarzu.

Mirek był fascynujący!

Przystojny jak sam diabeł, oczytany i piekielnie utalentowany, a przy tym taki... romantyczny! Na pierwszej randce, zamiast mnie pocałować, namalował mój portret. Potem wiele razy byłam jego modelką i muzą, a pewnego czerwcowego dnia zostałam jego żoną. I to był koniec naszej romantycznej przygody.
Gdy zamieszkaliśmy pod jednym dachem, zaczęło do mnie docierać, że zamiast męża mam w domu dużego, rozkapryszonego chłopca, który nie potrafi sprzątnąć po sobie, nie zna się na rachunkach, sądzi, że ubrania piorą się same, a manna spada dobrym ludziom z nieba. Włożyłam wiele wysiłku w to, by nauczyć go odpowiedzialności za dom... albo zamykał się w piwnicy, w której zrobił sobie pracownię, i bez reszty oddawał sztuce. Nie przynosił do domu ani grosza, bo choć jego obrazy cieszyły się dużym powodzeniem, on nie umiał – i chyba nie chciał – ich sprzedawać. Uważał, że to poniżej jego godności...

Piekło zaczęło się, gdy na świat przyszły dzieci 

– Zostanę twoim agentem – mówiłam, ale on kręcił głową.
– Moje obrazy, moja sprawa – kończył dyskusję.
Piekło zaczęło się, gdy na świat przyszły dzieci – najpierw Maciuś, potem Luiza. Mirek praktycznie zamieszkał w pracowni. Hałas go męczył, dzieci go denerwowały, ja go nudziłam... Wciąż potrzebował nowych wrażeń, nowych podniet... A ja potrzebowałam dobrego męża i czułego ojca dla dzieci. Rozmijaliśmy się coraz bardziej, wydłużała się w nieskończoność lista wzajemnych pretensji.

Kazałam mu wybierać. I wybrał...

W końcu postawiłam sprawę na ostrzu noża – albo my, albo sztuka. Mirek długo patrzył na mnie smutnym wzrokiem, a w końcu powiedział:
– Sztuka... Wybacz...
W pewnym sensie ulżyło mi. Podejrzewałam, że nie jesteśmy dla Mirka ważni, ale wciąż się łudziłam. Teraz wiedziałam z całą pewnością, że nasza rodzina nie ma przyszłości. Koniec złudzeń. Wystąpiłam
o rozwód, ale odpuściłam mężowi alimenty, i tak nie miałby ich z czego płacić. Pracuję, zarabiam. Poradzę sobie sama. Bo okazało się, że ja jednak mam jakiś talent – umiem żyć.