Beata Sadowska, znana dziennikarka, prezenterka telewizyjna i radiowa, od pewnego czasu życie dzieli na dwa domy – jeden w Warszawie, drugi we Francji. Wraz z mężem Pawłem Kunachowiczem i dwójką dzieci znaleźli swoje miejsce w wiosce w pobliżu Chamonix. Mieszkają w prawie 300 letniej stodole, a synów wychowują po... skandynawsku.
Gdyby pięć lat temu ktoś jej powiedział, że swoje mieszkanie na Saskiej Kępie w Warszawie zamieni na stary dom w górskiej wiosce we Francji, głośno by się roześmiała. Miałaby siedzieć przy kominku w ciepłych kapciach? Ona, dziennikarka, w której życiu tyle się działo? A jednak!
Beata Sadowska (47) dała się namówić ukochanemu Pawłowi Kunachowiczowi (51), przewodnikowi alpejskiemu, na przeprowadzkę do innego świata. Zamieszkali w prawie 300-letniej stodole przerobionej na mieszkanie. Tam codziennie budzi ich malowniczy widok na ośnieżone szczyty i od razu są szczęśliwi. – Nie mamy telewizora, za to w naszym domu jest wielkie okno przez które widać lodowce, wędrujące po niebie chmury i światło górnej stacji kolejki. Siadamy przed nim i podziwiamy – mówi Beata.
Beata Sadowska i Paweł Kunachowicz: jak się poznali?
Poznali się 18 lat temu, kiedy Beata Sadowska była dziennikarką muzycznej stacji MTV. Nosiła wtedy szalone, kolorowe ubrania i wielkie, śmieszne czapy. Zawsze świetnie przygotowana, ambitna, pracowita. Wcześniej pracowała w kilku rozgłośniach radiowych, prowadziła w telewizji swoje programy i słynęła z dociekliwych wywiadów w największymi zagranicznymi gwiazdami.
Paweł Kunachowicz był poważnym, świetnie wykształconym radcą prawnym i nosił doskonale skrojone garnitury. Skończył uniwersytet w Amsterdamie i Strasburgu, pracował w Waszyngtonie, ale wrócił do Polski i otworzył własną kancelarię. Jednak po kilku latach porzucił dobrze płatną pracę i poświęcił się swojej pasji – wspinaczce. Został licencjonowanym przewodnikiem wysokogórskim.
Beata nie pamięta, dlaczego zwróciła na niego uwagę. – Może dlatego, że tak śmiesznie zawijał spodnie i widać mu było kostki? – próbuje sobie przypomnieć. Okazało się, że wiele ich łączy. Beata ma duszę sportowca i kocha aktywność na świeżym powietrzu – biega w maratonach, wspina się w górach.
Beata Sadowska mieszka w Warszawie i we Francji
Paweł wcale nie musiał jej namawiać na przeprowadzkę. – Już sam widok za oknem koi i zachęca, żeby się zatrzymać. Urodziłam się i wychowałam w Warszawie, rytm miasta zawsze był mi bardzo bliski. Teraz jednak rozsmakowałam się w spokojniejszym życiu blisko natury. W zielonym krajobrazie za oknem. W braku ciągłego pędu – mówi. – Jedni chodzą do biura w garniturach, a ja chodzę w góry z ludźmi i wprowadzam ich na szczyty – dodaje Paweł. Od 2016 roku dzielą życie na dwa domy. Od maja do września mieszkają niedaleko Chamonix, na zimę Beata wraca do stolicy.
Beata Sadowska o byciu mamą dwóch synów
Doskonale pamięta ten moment, kiedy została mamą Tytusa (8). – Po pierwszym wzruszeniu pojawiły się obawy. Bałam się wyjść ze szpitala! Bałam się, że go zepsuję, że nie będę potrafiła go przewinąć, wykąpać, że o czymś zapomnę. To był zupełnie nowy dla mnie rozdział – wspomina. – Paweł dowiedział się o tym, że jestem w ciąży z Tytusem przed swoją wyprawą na Alaskę. Dałam mu wtedy niebieskie śpiochy z napisem: Kocham tatę. Był totalnie zaskoczony.
Ale tak się rozsmakowała w macierzyństwie, że 3 lata po przyjściu na świat Tytusa urodziła drugiego synka – Kosmę. – Chcieliśmy, żeby Tytus miał rodzeństwo, bo oboje z Pawłem je mamy. Tym razem o Kosmie dowiedział się, jak był w Himalajach. Zdążyłam mu to powiedzieć i zerwało połączenie. Opowiadał potem, że siedział z jakimś buddyjskim mnichem na dachu i się rozpłakał – mówi dziennikarka.
Beata Sadowska wychowuje dzieci po skandynawsku
Od niemal dwudziestu lat cierpliwe znosi jego wyprawy, a on jej bałaganiarstwo. Przyznają, że wychowują chłopców po skandynawsku. – Nie ma złej pogody, są tylko złe ubrania. Jak leje deszcz, można skakać po kałużach. Bez względu na aurę można przebiec przez lodowaty górski strumień, najlepiej w pełnym rynsztunku, wtedy dopiero jest zabawa! Nasze dzieci są cały czas umorusane, ale szczęśliwe. Latem jeżdżą na rowerach, wspinają się, trenują judo, zimą szaleją na nartach. Przez cały rok grają w hokeja. Sprzęt sportowy zajmuje u nas w domu najwięcej miejsca. Dla naszych dzieci aktywność fizyczna jest tak naturalna, jak to, że rano jedzą śniadanie – zdradza Beata i dodaje:
– Francuzi bardzo surowo wychowują dzieci, ale to, co mi się podoba w ich szkole, to to, że co półtora miesiąca są 2 tygodnie wolnego, dzięki czemu uczniowie nie są przeciążeni – wyjaśnia. Dzisiaj już wie, że do tego, żeby czuć się spełnioną, nie trzeba wiele. Wystarczy widok za oknem, ogień w kominku i uśmiech chłopaków.
