Na kmin rzymski (kumin) najczęściej natrafiamy w przepisach kuchni orientalnych. I zazwyczaj zastanawiamy się, czy jest to ten sam kminek zwyczajny, który mamy w domu. Odpowiedź jest jedna: kumin i kminek to dwie różne przyprawy. Mają inny smak, pasują do innych dań i wykazują odmienne właściwości zdrowotne. Przeczytaj, czym różni się kumin od kminku i jak ich właściwie używać. Podpowiadamy też, jakie inne rodzaje kminków stosuje się w kuchni i ziołolecznictwie.
Kmin rzymski to nie to samo co kminek. Jest uprawiany głównie w Egipcie, ale ma zastosowanie w ziołolecznictwie i kuchni na całym świecie. Przede wszystkim pobudza produkcję enzymów trawiennych, łagodzi biegunki, skurcze jelit, wzdęcia i pobudza apetyt. Ma intensywny zapach i smak, dobrze komponuje się z potrawami mięsnymi i jarskimi.
Kumin bywa mylony z kminkiem zwyczajnym, ale ma zupełnie inny smak i zapach. A co za tym idzie, stosuje się go inaczej niż kminek! Kumin ma korzenny smak z cytrusowymi nutami i lekką goryczką. Jest delikatniejszy w smaku niż kminek zwyczajny, ale ma dużo bardziej intensywny korzenny zapach.
Kumin jest bardzo popularny w kuchni arabskiej. Dodaje się go do potraw z cieciorki np. pasty hummus i kotletów (kotlet z cieciorki to falafel). Pasuje do ryżu, marynat do mięs, warzyw, np. marchewki, batatów, sosów pomidorowych. Dobrze łączy się z kolendrą, czosnkiem, słodką papryką i koprem włoskim (fenkułem).
Kmin rzymski często występuje również w kuchni meksykańskiej w daniach z fasolą, np. w chili con carne lub łączony jest z awokado, np. w paście guacamole. Kumin kupisz w ziarnach lub już zmielony (ok. 5 zł/100 g)
Kumin (kmin rzymski) zawiera dużo żelaza oraz witamin A i C. Dzięki temu pomaga zapobiegać anemii i zwiększa odporność organizmu. Może obniżać także poziom cukru i cholesterolu. Kmin rzymski działa moczopędnie. Zwiększa też wydalanie kwasu moczowego. Nagromadzenie tego kwasu powoduje podagrę (dnę moczanową).
Napar z kuminu przeciw anemii
2 łyżki nasion kminu zalej szklanką wrzątku, zagotuj i odstaw. Po 10 miutach odcedź. Wypij w 3 porcjach. Po 5 dniach zrób 5 dni przerwy i powtórz kurację.
Napar z kuminu i skrzypu polnego
Po łyżeczce kminu, skrzypu i pokrzywy zalej szklanką wrzątku, odstaw na 15 min. Pij raz dziennie przez tydzień.
Kminek zwyczajny ma ziołowy smak i jest ostrzejszy w smaku niż kumin. Pasuje do potraw z kapusty, np. bigosu, kapuśniaku, do ziemniaków, grzybów, pieczonych jabłek i smażonych serów. Dodaje się go do tłustych, ciężkich potraw by ułatwić ich trawienie np. do dań z grochu czy bobu. Równie często kminek jest używany jako przyprawa do chleba, placków, pasztecików. Jest głównym składnikiem alkoholi jak wódka kminkówka czy llkier alasz. Kminek kupisz w ziarnach (ok. 4 zł/100 g).
Kminek zwyczajny ma działanie wiatropędne i pobudza wydzielanie soków trawiennych. Działa rozkurczowo, łagodzi wzdęcia, zmniejsza bóle brzucha i zaparcia oraz reguluje przepływ żółci. Jest zalecany zwłaszcza osobom starszym, mającym problemy z zaburzeniami wydzielania i przepływu żółci, z osłabioną drożnością jelit. Kminek swoje właściwości zawdzięcza m.in. kumarynie, olejkowi eterycznemu, flawonoidom i fenolokwasom. Regulują one dopływ żółci i soku trzustkowego do dwunastnicy, dzięki temu poprawiają trawienie i pomagają przy uczuciu ciężkości po posiłku.
Napar z kminku przeciw wzdęciom
Łyżeczkę zmielonych owoców zalej 250 ml wrzątku, przykryj, odstaw na 15 minut. Przecedź. Pij po pół szklanki 2 razy dziennie po posiłkach. Podobny efekt da zjedzenie łyżeczki mielonego kminku zmieszanego z majerankiem (popij wodą).
Wino z kminku na trawienie
Wymieszaj w równych ilościach owoce kminku zwyczajnego i anyżu lub kopru włoskiego, liście mięty pieprzowej, kwiat rumianku i ziele tymianku. 3 łyżki ziół zalej butelką wytrawnego białego wina. Zostaw na 2 tygodnie, często wstrząsaj. Następnie przecedź. Pij po małym kieliszku 2-3 razy dziennie przy wzdęciach.
Poza kminkiem zwyczajnym i rzymskim, możemy też natknąć się na inne "kminki", np. egipski, koptyjski czy kmin czarny.
Kminek egipski znamy doskonale jako czarnuszkę. Inna jego nazwa to kminek czarny (więc jeśli w przepisie widzisz olej z kminku czarnego – często się pojawia! – to chodzi o olej z czarnuszki). Przypomina w smaku mieszankę oregano, pieprzu i cebuli. Kminek egipski dodawany jest do dań warzywnych, pieczywa, mięs, potraw z kiszonej kapusty, fasoli, bobu, soi, ogórków konserwowych i serów (twarogów i smażonych). W wersji zmielonej może zastąpić pieprz. Kupisz go w ziarnach (5 zł/100 g).
Kminek koptyjski ma tymiankowy smak i silny aromat, dlatego sypie się go mało – dosłownie szczyptę (tyle wystarczy, by doprawić potrawę). Inne jego nazwy to kminek indyjski i adżwan. Kminek koptyjski mylony bywa z nazwy z czarnuszką, która nazywana jest kminkiem egipskim (lub czarnym).
W kuchni Półwyspu Indyjskiego używany jest do ziemniaków, ryb, fasoli, soczewicy, chleba oraz placków z mąki z cieciorki a także do panierki z mąki z cieciorki używanej do pakory, czyli smażonych w głębokim oleju kawałków warzyw. Dobrze łączy się z orzechami nerkowca. Kupisz go w ziarnach (6 zł/100 g).
Kmin czarny w Indiach występuje pod kilkoma nazwami: "kala jeera" (czarny kmin) lub "shahi jeera" (cesarski kmin, od cesarza mogolskiego). Bywa mylony z czarnuszką, która nazywana jest kminkiem czarnym (lub egipskim). Jest podobny w smaku do kminku zwyczajnego, ale jest słodkawy i ma ostrą cytrusową nutę. Podprażony nabiera orzechowego smaku. Można go stosować zamiast kuminu. W kuchni orientalnej dodawany jest do jogurtów, sosów, chleba, mięs, kuskusu, ryżu i warzyw. Kupisz go w ziarnach (7 zł/50 g).
Nasza rada: Każdy kmin i kminek oraz kumin w ziarnach przed użyciem warto uprażyć na suchej patelni lub usmażyć na oleju – uwolnisz w ten sposób więcej aromatu z przyprawy.