Trądzik różowaty dotyka najczęściej osób o jasnej karnacji, między 40. a 60. rokiem życia. Na występowanie choroby może wpływać długotrwały stres, zaburzenia hormonalne, przyjmowanie niektórych leków lub spożywanie alkoholu. Jak rozpoznać chorobę? Jak wygląda leczenie i co można zrobić, by złagodzić objawy?
Spis treści
Na początku pojawia się zaczerwienienie na nosie lub policzkach, potem krostki i grudki – często swędzące i piekące. Mogą one prowadzić do rozrostu gruczołów łojowych i powstawania nieestetycznych guzów przyczyniających się nawet do deformacji twarzy. Te objawy mogą oznaczać trądzik różowaty.
Przyczyny tej choroby nie są do końca znane. Wiadomo, że na jej pojawienie się wpływają predyspozycje genetyczne, nieprawidłowe funkcjonowanie układu immunologicznego, wzmożona reaktywność naczyń krwionośnych skóry twarzy oraz zaburzenia gospodarki hormonalnej.
Często na wystąpienie trądziku różowatego rzutuje:
Schorzenie mogą wywołać również nużeńce, nieprawidłowości w pracy układu pokarmowego oraz zakażenie Helicobacter pylori.
Przebieg choroby trwa nawet kilka miesięcy. Z czasem objawy nasilają się i są coraz bardziej uciążliwe. Od czego się zaczyna?
Skóra na nosie oraz policzkach nagle robi się purpurowa i gorąca, jest napięta i szczypie. Uwidaczniają się na niej drobne naczynia krwionośne. Dość szybko zmiany zaczynają obejmować także czoło i brodę, a nawet dekolt. Stan ten początkowo trwa jednak tylko jakiś czas, po czym ustępuje. Z czasem objawy już nie znikają, w dodatku na zaczerwienionych połaciach skóry pojawiają się grudki i krostki, których nie da się ukryć nawet makijażem. Objawy nasilają się, gdy wystawia się skórę na słońce, wykąpie się w chlorowanej wodzie lub po zjedzeniu czegoś ostrego.
Jeśli zaobserwujesz u siebie podobne objawy, jak najszybciej zgłoś się do dermatologa. Lekarz dokładnie obejrzy twarz i przeprowadzi wywiad. Zapyta, kiedy po raz pierwszy pojawiły się dolegliwości, czy u pacjenta zdiagnozowano zaburzenia endokrynologiczne, nadczynność tarczycy, cukrzycę, chorobę nowotworową, a także czy ktoś w rodzinie miał podobne objawy. Sprawdzi również, jak reaguje zaczerwienienie na bodźce fizyczne i psychiczne. Na tej podstawie postawi diagnozę.
Całkowicie – nie. Celem terapii jest łagodzenie objawów i niedopuszczenie do wytworzenia się blizn oraz rozległych guzowatych tworów. Lekarz przepisuje antybiotyki do leczenia ogólnego oraz kremy do smarowania. Gdy dojdzie do wytworzenia się guzów, wskazany jest zabieg chirurgiczny (ścinanie nożem elektrycznym) lub laserowy.
Wyłączenie z diety potraw ciężkostrawnych, tłustych, pikantnych, fast foodów, mocnej kawy i czekolady. Spożywanie dużej ilości warzyw i owoców, olejów roślinnych, ryb.
Stosowanie dermokosmetyków do pielęgnacji twarzy. Zakazane są kosmetyki z substancjami aktywnymi, a także zabiegi rozgrzewające, tarcie skóry.
Unikanie słońca i używanie kremów z filtrami UV.
Szczególną odmianą choroby jest jej postać oczna. Pacjenci cierpią z powodu przewlekłych stanów zapalnych brzegów powiek, spojówek i rogówek, nawracających jęczmieni oraz gradówek, doskwiera im pieczenie oczu, światłowstręt. Dlatego niezbędne są rutynowe kontrole u okulisty.