Jeżówki to przepiękne kwiaty, które zdobią ogródki, balkony i tarasy przez cale lato. Kwitną od czerwca aż do października i zachwyca swoją paletą kolorów i unikatowych odmian. Jak ją uprawiać, pielęgnować i z czym komponować? Jakie stanowisko lubi echinacea?
Spis treści
Najbardziej znaną odmianą jeżówek jest jeżówka purpurowa, która przybiera odcienie różu. Ale warto uprawiać też inne odmiany: białe, żółte, pomarańczowe, czerwone, a nawet... zielone! Ich kwiatostany składają się z płatków odchodzących promieniście od wypukłego środka, utworzonego przez kwiaty rurkowate. Gatunek ten nie jest wymagający. Zakupione sadzonki umieszcza się w ogrodzie od kwietnia do końca września. Można też otrzymać własne okazy z siewu nasion.
Kwiatostany tych bylin mają 10-15 cm średnicy, a same rośliny osiągają 100-150 cm wysokości. Mimo to jeżówki zwykle nie pokładają się i nie wymagają podpór, gdyż ich szorstkie łodygi są bardzo sztywne. Dodatkową ozdobę stanowią zielone, lancetowate liście.
Planując rabaty, dobrze przemyślmy stanowisko dla jeżówki purpurowej, gdyż gatunek ten źle znosi przesadzanie. Bez wątpienia najlepiej prezentuje się w towarzystwie traw ozdobnych, np. ostnic czy rozplenic. Pamiętajmy jednak, by nie były one zbyt wysokie – w przeciwnym razie kwiaty zgubią się pośród źdźbeł. Jeżówki warto też zestawiać z bylinami, które wcześniej kończą kwitnienie, dzięki czemu nasze nasadzenia będą atrakcyjne od wczesnego lata aż do późnej jesieni.
Jeżówki świetnie prezentują się także w jednogatunkowych nasadzeniach. Możemy stworzyć barwną łąkę z kwiatów w rozmaitych odcieniach lub postawić na jeden kolor, np. intensywnie czerwone odmiany 'Hot Lava', 'Tomato Soup' i 'Firebird'.
Byliny te można uprawiać również w pojemnikach na słonecznym balkonie czy tarasie. Wówczas należy zadbać o odpowiedni drenaż. Jeżówki doskonale sprawdzają się też w formie kwiatów ciętych – w wazonie z wodą oraz w suchych bukietach.
Uprawę w inspektach rozpoczynamy wczesną wiosną, w marcu. Jeśli zaś chcemy umieścić nasiona bezpośrednio w gruncie, należy zrobić to w połowie kwietnia. Byliny te są w pełni mrozoodporne. Najlepiej prezentują się przez 3-4 sezony. Rozrośnięte kłącza można dzielić i wysadzać wiosną.
Jeżówki kochają słońce. Najlepiej rosną na glebach piaszczysto-gliniastych lub gliniastych. Preferują podłoże umiarkowanie zasobne w składniki pokarmowe, lekko wilgotne i nieprzesuszające się, ale tolerują okresową suszę. Nie są inwazyjne, nie przemarzają zimą, dobrze znoszą ulewy i rzadko atakują je szkodniki.
Aby jak najdłużej cieszyć się urokiem jeżówek, usuwajmy na bieżąco ich przekwitłe kwiatostany, co pobudzi roślinę do wytworzenia nowych. Oprócz walorów dekoracyjnych gatunek ten wykazuje też cenne właściwości zdrowotne i kosmetyczne.
Jeżówki najlepiej uprawiać w dużych grupach. Wyjątkowo atrakcyjnie wyglądają w ogrodach ziołowych i naturalistycznych.
Miododajne kwiaty jeżówki przyciągną nie tylko wzrok odwiedzających nas gości, ale też barwne motyle oraz pszczoły. Dzięki temu będziemy mogli regularnie podziwiać zjawiskowe spektakle fauny i flory.
Po sezonie charakterystyczne suszki nadadzą naszej rabacie jesienny charakter. Przy okazji staną się źródłem pokarmu dla ptaków, które chętnie wydziobują z nich nasiona.
Jeżówki to kwiaty, które występują we wszystkich kolorach tęczy!
To jedna z najstarszych odmian jeżówek. Dorasta do ok. 70 cm, tworząc słabo rozgałęzione karpy, na których od lipca do października masowo pojawiają się kwiaty o białych, nieco zwisających płatkach oraz pomarańczowobrązowym środku.
Ta zjawiskowa odmiana jeżówek charakteryzuje się bujnym pomponem otoczonym dłuższymi płatkami, typowymi dla jeżówek. Intensywnie czerwone kwiatostany przyciągają wzrok i nie mają tendencji do blaknięcia. Roślina osiąga ok. 80 cm wysokości.
To niezwykła odmiana o cieniowanych, morelowo-żółtych płatkach i brązowoczerwonym środku. Ma zwarty pokrój i dorasta do 50-60 cm, wytwarzając duże kwiatostany. Ze względu na ich zabarwienie często bywa mylona z rudbekią.
Od czerwca do września urzeka charakterystycznymi kwiatami o intensywnej, ciemnoróżowej barwie. Duży, kolczasty, brązowy środek otaczają krótkie, dość sztywne, niewywijające się płatki. Roślina ta dorasta do 60-90 cm wysokości.
Ciekawa jeżówka o dużych kwiatach w ciepłych, słonecznych kolorach. Jej czerwonobrązowa główka otoczona jest żółtymi płatkami, które przy środkowej części kwiatostanu przebarwiają się na pomarańczowo. Roślina ta zwykle dorasta do ok. 70 cm.
Klasyczna jeżówka, z którą z pewnością nie raz zetknął się każdy z nas. Wytwarza duże, intensywnie purpurowe kwiaty z wypukłym, pomarańczowobrązowym środkiem. Osiąga 50-100 cm wysokości. Kwitnie bardzo obficie od czerwca aż do października.
Wytwarza okazałe kwiatostany o średnicy 10 cm i pięknej, rzadko spotykanej, limonkowej barwie. Ciemniejsze środki zazwyczaj są nieco spłaszczone. Jeżówka ta silnie się krzewi, osiągając 60-80 cm wysokości. Kwitnie intensywnie od lipca do września.
To jedna z najwyżej ocenianych przez badaczy i profesjonalistów odmian. Jest dość niska (osiąga 70-80 cm) i tworzy duże (10-12 cm), śnieżnobiałe kwiaty o żółtozielonych środkach. Ich płatki zwykle rosną poziomo, nie zwisają jak u większości jeżówek.
Echinacea posiada dziesiątki pięknych i niebanalnych odmian. Te z całą pewnością są unikatowe!
To wielobarwna mieszanka, której kwiaty występują w kilku kolorach. Mogą być białe, żółte, pomarańczowe, łososiowe i czerwone.
Elegancka odmiana o intensywnie różowych, pełnych kwiatach z brązowym środkiem.
W trakcie kwitnienia tej z pozoru zwykłej jeżówki z jej koszyczka zaczynają wyrastać kolejne płatki, które po rozwinięciu tworzą... drugi kwiatostan!
Apteczne preparaty z jeżówką stosuje się dla wzmocnienia odporności i przy przeziębieniach. Roślina ta zalecana jest również przy terapii antypasożytniczej, w leczeniu dróg żółciowych, zaburzeń trawienia, zapaleniach dziąseł i chorobach układu rozrodczego. Wyciągi z jeżówki przyspieszają gojenie się ran i owrzodzeń, opryszczki, oparzeń, odleżyn oraz odmrożeń. Łagodzą egzemę, trądzik i objawy atopowego zapalenia skóry. Należy jednak być ostrożnym, gdyż jeżówka może uczulać.