Grujecznik, czyli drzewo piernikowe – zachwyca zapachem korzennych ciasteczek

Grujecznik japoński jest niezwykle ciekawym drzewem o zaskakującym zapachu. Pochodzi z Japonii i Chin, gdzie dorasta do pokaźnych rozmiarów (30 m wysokości). W Polsce wzrasta powoli i osiąga maksymalnie 15-20 m. Początkowo rośnie wielopniowo i przypomina rozłożysty krzew. Dopiero po wielu latach uprawy możemy uznać, że w naszym ogrodzie faktycznie rośnie wspaniałe drzewo.

Grujeczniki nie są przy tym trudne w uprawie. Nie lubią jedynie suchych stanowisk. Liście wiosną są brązowoczerwone, a potem stają się zielone, niekiedy nawet sinawe. Jesienią znów stają się złote, pomarańczowe i ognistoczerwone. Gdy opadają, zaczynają pachnieć cynamonem, a niektórzy twierdzą, że ciasteczkami lub przyprawą do piernika.

Trudno sobie wyobrazić wspanialszy koniec sezonu w ogrodzie niż zapach liści grujecznika. Jesienią liście grujecznika zaczynają pachnieć ciastkami lub watą cukrową, stąd w Niemczech nazywa się go Kuchenbaum – drzewem ciasteczkowym. Kolor liści grujecznika nieustannie się zmienia. Latem liście mają barwę zieloną, a momentami przybierają sinozielony odcień.  Wiosną są brązowo- czerwone. Młode okazy są wrażliwe na mróz, dlatego w pierwszych latach uprawy trzeba je okrywać włókniną. 

Grujecznik – gdzie najlepiej rośnie?

Grujecznik, czyli piernikowe drzewo potrzebuje sporo przestrzeni w ogrodzie. Lubi stanowiska jasne do półcienistych, osłonięte od wiatru, zaś gleby żyzne, przepuszczalne, o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym. Liście to nie wszystko! Wiosną, od marca do maja, na drzewach pojawiają się niepozorne, nieszczególnie dekoracyjne kwiaty.

Grujeczniki są roślinami dwupiennymi, co oznacza, że jeśli chcemy otrzymać owoce, musimy uprawiać dwa okazy: męski oraz żeński. Wówczas przy odrobinie szczęścia na pędach pojawiają się małe, osiągające do 2 cm długości, skórzaste mieszki przypominające strąki, które skrywają w sobie brązowe nasiona ze skrzydełkami. Kwiaty grujecznika rozwijają się wiosną, często jeszcze zanim na pędach pojawią się liście.

Piękne barwy grujecznika 

Młode pędy grujecznika połyskują na czerwonobrązowo, zaś kora jest szarobrązowa i łuszczy się szerokimi pasmami na pniu.

Największą ozdobę drzew stanowią owalne, u nasady sercowato wcięte liście o średnicy ok. 10 cm. Wiosną brązowawe, latem zielenieją, a jesienią (czasem nawet już we wrześniu, gdy inne gatunki są jeszcze zielone) przebarwiają się na żółto, pomarańczowo, czerwono i różowo. Niestety podczas przymrozków grujeczniki tracą liście, ale... wtedy także miło oddziałują na nasze zmysły.

Kolorowe grujeczniki warto sadzić z innymi dalekowschodnimi roślinami lubiącymi półcieniste, zaciszne miejsca, takimi jak funkie, skimia japońska, berberysy czy różaneczniki.

Najpiękniejsze odmiany grujecznika 

Grujecznik japoński 'Pendulum'

Zjawiskowe drzewo o płaczącym pokroju, którego pędy zwisają ku ziemi. Początkowo zielone liście (zdj. u góry) jesienią przebarwiają się na żółtopomarańczowo. Okaz przeznaczony do uprawy w dużych ogrodach oraz parkach.

Grujecznik japoński 'Boyds Dwarf'

Ta odmiana karłowa o zwartym pokroju i powolnym tempie wzrostu świetnie nadaje się do mniejszych ogrodów. Jej początkowo zielone liście jesienią przyjmują piękną złocistopomarańczową barwę.

Grujecznik japoński 'Rotfuchs'

Drzewo kolumnowe, którego purpurowo-czerwone liście (zdj. u góry) z czasem stają się purpurowo-zielone. Jesienią przebarwiają się na żółto lub pomarańczowo-czerwono.

Grujecznik wspaniały

W naturze występuje tylko w centralnej części wyspy Honsiu. Od grujecznika japońskiego różni się głównie większymi liśćmi. Wiosną pąki i liście przez kilka dni są czerwone, potem stają się zielone, a jesienią czerwone, złotawe oraz ciemnopurpurowe.