"Pocieszałam Marka, bo rozpaczał, że porzuciła go żona. A teraz to ja leczę złamane serce..."

Słyszałaś, że Marek wrócił? – zapytała mnie Kalina podczas dużej przerwy.
– Serio? Masz na myśli, że przeprowadzili się z Kaśką do naszego miasteczka? – zapytałam, nalewając sobie kawy.
– Nie, Kaśka nie wróciła – odparła. – Tylko Marek z dziećmi. Spotkałam go godzinę temu w sekretariacie, jak zapisywał Majkę i Kacpra do naszej szkoły – oznajmiła, a ja prawie oblałam się kawą.
– Ale jak to?
– Słyszałam, że Kaśka wdała się w romans ze swoim szefem i porzuciła rodzinę. Myślałam, że to tylko plotki, ale wygląda na to, że niekoniecznie. Szkoda Marka – westchnęła, a ja przytaknęłam.

Wieści o rozpadzie małżeństwa Marka były sensacyjne 

Kasia i Marek należeli do naszej paczki. Znaliśmy się ze szkoły. Pamiętam, że nawet trochę wzdychałam do starszego o dwa lata kolegi. On jednak dość szybko zaczął spotykać się z Kasią i od razu było wiadomo, że to poważna sprawa. Moje zauroczenie nigdy nie miało szansy stać się czymś więcej. No, a potem wiadomo, przyszło dorosłe życie i każdy z naszej paczki ułożył je sobie inaczej. Marek i Kasia wyjechali do Warszawy i tam założyli rodzinę, my z Kaliną wróciłyśmy po studiach do miasteczka, ja uczyłam w szkole języka angielskiego, a ona matematyki, Paweł wyjechał do Anglii, Marta i Adam mają czwórkę uroczych dzieciaków i własną firmę. Każdy żyje po swojemu.
Było mi żal Marka. Długo nie miałam okazji go spotkać, czasem tylko mijałam jego dzieciaki na szkolnym korytarzu. Aż pewnego dnia wpadłam na niego w szatni, gdy odbierał swoje pociechy ze szkoły.
– Cześć. Widzę, że wróciłeś do nas – zagaiłam.
– Tak i pewnie już słyszałaś, dlaczego – odparł ze smutnym uśmiechem.
– To prawda. – Skinęłam głową. – Przykro mi, że tak wyszło.
– Mnie też, ale takie jest życie – rzucił i szybko się pożegnał, bo spieszył się z Majką do ortodonty.

Odnowiłam przyjaźń z Markiem

Tak się złożyło, że od tamtej pory wpadaliśmy na siebie dość często. Zamienialiśmy kilka słów i zawsze były to miłe pogawędki. Z czasem przerodziły się w dłuższe rozmowy, a spotkania przestały być przypadkowe. Odnowiliśmy przyjaźń. Starałam się subtelnie mu pomóc, podpowiedziałam na przykład, gdzie może zapisać Maję na lekcje tańca, bo mała miała do tego dryg i rozsadzała ją energia. Pomagałam też Kacprowi w angielskim. Widziałam, że Marek bardzo stara się sprostać zadaniom samotnego rodzicielstwa, ale nie było mu łatwo.
– Wiesz, czasem zastanawiam się, jak do tego doszło. Jednego dnia mam rodzinę, może nieidealną, ale kochającą. A następnego, żona oświadcza mi, że kocha innego mężczyznę i odchodzi, a ja staję się samotnym ojcem… – zwierzył mi się pewnego dnia.
– To musi być trudne, ale może nie wszystko stracone, może Kaśka się opamięta? – odpowiedziałam.
– Raczej nie, dzisiaj dostałem pozew rozwodowy – westchnął. – Wiesz, ja też nie jestem bez winy. Ostatnio nie układało nam się najlepiej, oddaliliśmy się od siebie, ale myślałem, że to chwilowe, bo przecież w każdym małżeństwie zdarzają się gorsze dni. – Uśmiechnął się gorzko. – Jednak takiego obrotu spraw się nie spodziewałem. Najgorsze jest to, że ona nie interesuje się dziećmi. Wprowadziła się do Krzysztofa i zachłysnęła się tą nową miłością. Dzieciaki za nią tęsknią, a ona wiecznie nie ma dla nich czasu – dodał, a mnie zrobiło się go straszliwie żal.

Rozum mówił mi jedno, a serce - zupełnie co innego

Popatrzyłam mu w oczy i dostrzegłam smutek. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Położyłam mu dłoń na ramieniu. Milczeliśmy przez chwilę, bo chyba żadne z nas nie umiało znaleźć właściwych słów.
Czułam, że się do siebie zbliżamy i miałam z tyłu głowy myśl, że to może nie być dobry pomysł. Marek przecież dopiero co rozstał się z żoną, miał dwójkę dzieci, jego życie było zupełnie inne niż moje. Ja byłam singielką bez dzieci i zobowiązań. A jednak rozum to jedno, a serce zupełnie co innego…
Patrzyłam na Marka i znów widziałam tego samego chłopaka, w którym podkochiwałam się w liceum. Co tu kryć, znowu byłam zauroczona jego ciemnymi oczami, poczuciem humoru i elokwencją. Dodatkowo, gdy widziałam, z jaką troską opiekuje się dzieciakami, rosło mi serce. Lubiłam spędzać czas w ich towarzystwie. Marek też o to zabiegał i po kilku tygodniach byliśmy już sobie bardzo bliscy. Stałam się częstym gościem w ich domu, od czasu do czasu zostawałam z dziećmi, gdy nie miał ich z kim zostawić. Nierzadko gotowałam też im obiad lub pomagałam ogarnąć dom.

Nie umiałam mu odmówić...

– Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił – mówił Marek, a ja się rozpływałam.
W końcu stało się to, co musiało się stać. Pewnego wieczoru, gdy zbierałam się do siebie, Marek zatrzymał mnie w drzwiach.
– Zostań… – szepnął, a potem mnie pocałował.
Zostałam. Nie umiałam odmówić.
– Nie mówmy jeszcze o nas dzieciom, poczekajmy, aż będą gotowe. W ogóle chyba ludzie jeszcze nie powinni o nas wiedzieć. I tak jestem na ustach wszystkich. Wolałbym tego oszczędzić tobie i dzieciakom – poprosił rano, a ja się zgodziłam.
Wiedziałam, że dla maluchów będzie lepiej, gdy pozostanę tylko przyjaciółką taty. Bez tego były zdezorientowane całą sytuacją, często pytały o mamę. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego Kasia zostawiła rodzinę. Wkrótce jednak przekonałam się, jak naprawdę wygląda sytuacja.

Prawda okazała się inna

Tamtego popołudnia zajmowałam się Mają i Kacprem, bo Marek miał dyżur. Zdziwiłam się, gdy ktoś zapukał do drzwi, ale poszłam otworzyć. Na progu stała Kaśka! Zamarłam. Zupełnie nie wiedziałam, jak mam się w tej sytuacji zachować. Ona też wyglądała na zdziwioną.
– Malina? Co ty tu robisz? – zapytała.
– Opiekuję się dziećmi, czasem pomagam Markowi – odpowiedziałam powoli.
Kasia kiwnęła głową na znak zrozumienia i weszła. Nie oponowałam, bo niby dlaczego miałabym to robić? Jednocześnie czułam się bardzo niekomfortowo, bo przecież sytuacja była dość krępująca. Gdy dzieciaki ją zobaczyły, aż piszczały z radości! Mój Boże, jak one się ucieszyły! Kasia też wyglądała na stęsknioną. Kiedy je tuliła, miała łzy w oczach! To zupełnie nie pasowało mi do obrazu matki porzucającej swoje dzieci. Patrzyłam, jak cała trójka cieszy się swoją obecnością i coś zaczynało mi nie pasować. Gdy na moment zostałyśmy same, zapytałam:
– Co się stało, że je odwiedziłaś? Chyba nie robiłaś tego zbyt często?
Kasia spojrzała na mnie zaskoczona.
– Jezu, co on ci nagadał? Nie widuję się z dziećmi, bo Marek mi nie pozwala. Owszem, złożyłam pozew o rozwód i związałam się z innym mężczyzną, ale to nie jest powód, żebym nie widywała dzieci… To jest jakiś koszmar.
– Ukryła twarz w dłoniach. – Wiesz, że gdy tu przyjeżdżam, on mnie nie wpuszcza? O przywożeniu Majki i Kacpra do mnie nawet nie wspominam… Nie odbiera telefonu, nie odpisuje na wiadomości. Twierdzi, że skoro nie chcę być z nim, to dzieci też nie będę widywać. Wszystkim opowiada, że nie interesuję się rodziną, a to jest nieprawda! Coś mi się zdaje, że czeka nas straszna batalia w sądzie, ale nie poddam się. Oby tylko dzieci tego nie odczuły… – westchnęła, a pode mną ugięły się nogi.

Zrozumiałam, jak bardzo byłam naiwna

Czułam, że Kasia mówi prawdę, i zrozumiałam, że wierząc Markowi, byłam bardzo naiwna. Utwierdziłam się w tym przekonaniu, kiedy zobaczyłam jego minę na widok Kaśki.
– Co ty tu robisz?! Mówiłem, że zabraniam ci się widywać z dziećmi! Nie zasłużyłaś na to! – syknął.
Wyszłam, nie chciałam tego słuchać. Dopiero za drzwiami zaczęłam płakać. Potem wysłałam Markowi wiadomość, by do mnie nie pisał i nie dzwonił. Nawet nie próbował tego robić, co jeszcze bardziej mnie zabolało. Teraz leczę złamane serce, a on dalej sprzedaje ludziom ckliwą bajeczkę o porzuconym mężczyźnie. Ostatnio słyszałam, że z dużym zaangażowaniem pomaga mu młoda sąsiadka. Żal mi jej, no i dzieci…