"W dniu ślubu mojego byłego faceta poszłam pod kościół i ocierałam łzy. Żałowałam...?"

Odeszłam od Damiana, bo zakochałam się bez pamięci w innym. Damian bardzo wtedy rozpaczał, ale najwyraźniej szybko mu przeszło, bo teraz brał ślub z eksdziewczyną mojego obecnego chłopaka! Tak to czasem w życiu bywa...

Przestały nas męczyć wyrzuty sumienia

Gdyby jakiś czas temu ktoś powiedział mi, że wkrótce nastąpi taka miłosna roszada, po prostu bym nie uwierzyła. A jednak stało się. Ja zakochałam się w Bartku, a on we mnie. Bartek zostawił dla mnie Kaśkę, a ja dla niego Damiana. Niebawem okazało się jednak, że Kaśka i Damian zaczęli się spotykać. Pocieszali się wzajemnie i proszę, co wyszło. Bartek i ja cieszyliśmy się z takiego obrotu sprawy, bo przecież cała ta sytuacja zaistniała niejako z naszej winy. To my ich zraniliśmy... W ten sposób szczęście naszych byłych partnerów stało się naszym. Tym bardziej, że w końcu przestały nas dręczyć wyrzuty sumienia... Choć tak zupełnie o Damianie zapomnieć nie mogłam. Czułam, że łączy mnie z nim jakaś niewytłumaczalna więź. Może dlatego, że spędziliśmy razem tyle lat... Sama nie wiem.
– Tęsknisz za Kaśką? – pytałam czasem ukochanego.
– Nie – odpowiadał krótko. – Było, minęło. Teraz jestem z tobą.
Dziwiłam się, że dla niego wszystko jest takie proste. A może tylko tak mówił?
– Wiesz, że oni biorą ślub? – zapytałam Bartka, kiedy spotkaliśmy się wieczorem w domu. – W tę sobotę o 15, w katedrze.
– Damian i Kasia? – dopytał i wcale nie wyglądał na poruszonego.
– Nic cię to nie obchodzi? – drążyłam.
– A ciebie?! – odbił piłeczkę.
– A mnie... – zająknęłam się. – Nie. Niby dlaczego? – rzuciłam lekko.
– No właśnie.
Wyszłam z pokoju i pomyślałam sobie, że tak naprawdę wolałabym, żeby go ten cały ślub bardziej poruszył... Tak jak mnie. Wtedy miałabym pewność, że jesteśmy jednak połówkami tego samego jabłka.
– A gdybyśmy się rozstali, to też zapomniałbyś o mnie tak na amen? – wróciłam i do pokoju, i do sprawy.
– Luiza, daj spokój! – fuknął.

Obserwowałam ich ślub i ocierałam łzy... 

Zrobiło mi się głupio, szybko zmieniłam temat, ale skrycie wciąż myślałam o ślubie Damiana. No po prostu nie mogłam w to uwierzyć! Przecież to my dwoje mieliśmy stać na ślubnym kobiercu...
A przynajmniej tak to sobie wyobrażałam jeszcze kilka miesięcy temu... Zrobiło mi się smutno. Niby zupełnie bez sensu, ale jednak...
W dniu ślubu mojego byłego faceta poszłam w okolice katedry. Nie wiem, po co to zrobiłam – może żeby ostatecznie wbić sobie do głowy, że on już nie jest mój, że bierze za żonę inną kobietę?
Schowałam się w bramie jednej z przykościelnych kamienic i obserwowałam, co tylko się dało. Kaśka miała pretensjonalną suknię, jak to ona, za to Damian wyglądał jak król świata. Znałam go doskonale i patrząc na jego twarz, wiedziałam, że jest szczęśliwy. Jego rodzice też uśmiechali się promiennie. Łzy stanęły mi w oczach.
Kiedy wszyscy weszli do kościoła, oderwałam się od muru. Płakałam już na całego. I wtedy zobaczyłam Bartka!
– Co ty tu robisz? – zapytałam, ocierając policzki rękawem bluzki.
– A ty? – zrobił zdziwioną minę.
Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu.
– Musiałem tu przyjść – powiedział w końcu mój chłopak. – Chciałem się przekonać, że to się dzieje naprawę – dodał.
– Przecież mówiłeś, że nic cię to nie obchodzi! – napadłam na niego.
– Nie do końca, jak widać... – zasępił się. – Ale najwyraźniej trochę mniej niż ciebie. Czemu płaczesz? Przecież sama tego chciałaś! Zostawiłaś Damiana...
– To prawda! – wybuchnęłam. – Ale...
– Ale i tak jest ci przykro?
– Tak. Rozumiesz mnie?
– Pewnie. To normalne, przecież spędziliście razem tyle lat... Tak jak ja z Kaśką. Zawsze mówiła, że marzy o sukni z trenem i mnóstwem tiulu. Byłem ciekaw, czy spełniła swoje marzenie.
– Oj spełniła, spełniła... Okropieństwo! – zaśmiałam się przez łzy.
– Ty będziesz miała piękniejszą... – Bartek przytulił mnie mocno.
Pomyślałam, że go kocham. I że jesteśmy dla siebie stworzeni.