"Już nigdy w Wigilię nie zjem karpia. Pod żadną postacią...!"

– Kochanie, zobacz, co udało mi się kupić! – Mój mąż, Bartek, stanął w drzwiach kuchni obładowany torbami na zakupy.
– Migdały w płatkach? – ucieszyłam się, bo ostatnio nigdzie nie mogłam trafić na ten produkt, a bez nich mój sernik z pewnością nie byłby tak dobry...
– Nie... – Bartek wywrócił oczami. – To coś, co jeszcze nigdy nie gościło na naszym stole w wigilię, a mnie tak bardzo kojarzy się z rodzinnym domem... – Ta dam! – powiedział z dumą i uchylił brzeg plastikowej torby.

Zamarłam. W środku była... ryba. I to w dodatku żywa!

– Czy to jest... – zaczęłam.
– Tak, kochanie – dokończył mąż. – To jest karp... Tak sobie pomyślałem, że zrobimy w galarecie... – rozmarzył się.
– Zaraz, zaraz – przerwałam mu. – Chcesz mi powiedzieć, że kupiłeś żywego karpia, który będzie teraz przez trzy dni pływał w naszej wannie, a potem go zabijemy i zjemy w postaci dania wigilijnego? – Patrzyłam na niego coraz szerzej otwartymi oczami.
– Nooooo, tak właśnie myślałem. – Bartek najwyraźniej stracił rezon.
– To źle myślałeś, mój drogi – starałam się opanować, ale byłam coraz bardziej zła na męża. – Po pierwsze, nie lubię karpia, bo śmierdzi mułem i po prostu mi nie smakuje. Po drugie, choć tak naprawdę najważniejsze, ja w życiu go nie zabiję ani nie oprawię...
– Oj, Gośka, no przecież, ja bym to zrobił – powiedział bez przekonania.
– Zresztą, jeśli już tak bardzo chciałeś zjeść tego karpia, trzeba było kupić filety... – wciąż byłam na niego zła.
– O matko, no nie pomyślałem. – Bartek podrapał się w głowę. – Przepraszam cię, kochanie. Po prostu zobaczyłem te karpie i przypomniało mi się dzieciństwo, i to, jak się stało po nie w kolejce na śniegu i mrozie – zaczął się tłumaczyć.
– Hmm, nie wiedziałam, że jesteś taki sentymentalny. – Popatrzyłam na niego nieco łagodniej i westchnęłam. – Skoro już kupiłeś tego karpia, to trzeba będzie faktycznie coś z niego przygotować. – stwierdziłam. – Na razie umieść go w tej dużej misce w łazience... Przecież nie może pływać w wannie, bo nie będziemy się kapać z obślizgłą rybą...

Chłopcy potraktowali karpia jak swoje zwierzątko!

Kiedy tylko Bartek zaniósł karpia do łazienki, usłyszałam krzyki naszych chłopaków, Maćka i Tomka. Najpierw podekscytowani rozmawiali z Bartkiem. Po chwili obydwaj zaaferowani wpadli do kuchni.
– Mamooooo, czy ty wiesz, że w łazience jest taka fajna lypka – zaczął młodszy, trzyletni Maciek. – I ona tak śmiesznie pływa w kółko i tak szeloko otwiela buzię...
– I ma takie fajne oczy – dodał po chwili Tomek. – I w ogóle jest super! I będziemy nazywać ją Kacperek, dobrze? – zapytał. – I musimy mu kupić jakieś większe akwarium, bo wszystkie rybki powinny mieszkać w akwarium, takim z roślinkami.
– Mamo, a czy z taką lypką można iść na spacel? – zapytał po chwili Maciuś.
– No nie za bardzo – tłumaczyłam mu. – Taka rybka potrzebuje wody, oddycha za pomocą skrzeli, więc na powietrzu nie umiałaby oddychać.
– No ale ja przecież mogę wsadzić ją do słoika i wziąć ze sobą na dwól, plawda? – drążył Maciek. – Chciałbym jej pokazać okolicę...

Jak mam powiedzieć dzieciom, że ta fajna rybka wyląduje w galarecie?

Zrobiło mi się gorąco. Jak miałam powiedzieć synom, że karp przeznaczony jest na obiad? I czemu, do jasnej ciasnej, Bartek tego nie zrobił.
– Miałem wyrzuty sumienia – przyznał mi się potem mąż. – Jakoś nie miałem sumienia powiedzieć chłopakom, że chcemy go zjeść.
– No i masz babo placek – westchnęłam. – Teraz musisz to jakoś załatwić. Ty chciałeś karpia, więc się tłumacz, że ta fajna rybka wyląduje w galarecie. Ja nie przyłożę do tego ręki – oświadczyłam. Bartek podrapał się po głowie.
– No dobra, jakoś im to wytłumaczę... Jednak nie zrobił tego przez dwa kolejne dni, a chłopcy coraz bardziej przywiązywali się do Kacperka, planując, jak urządzą mu akwarium.
Spędzali z łazience całe godziny, przyglądając się, jak pływa, wrzucali mu do wody kulki z chleba.
– Wiesz, mamo, on wygląda, jakby chciał nam coś powiedzieć – cieszył się Tomek. – Może się odezwie w noc wigilijną? – Popatrzył na mnie z nadzieją.
– Pani katechetka na religii mówiła, że wtedy zwierzęta mówią ludzkim głosem...
– Podobno ryby nie mówią – uśmiechnęłam się. – No ale, w tę noc dzieją się różne cuda, więc kto wie?

Chłopcy chcieli, żeby karp przemówił ludzkim głosem

W dzień Wigilii już oboje z Bartkiem wiedzieliśmy, że nie ma mowy, żeby Kacperek, przyjaciel naszych dzieci, wylądował na talerzu.
– No trudno, karpia nie będzie – stwierdził Bartek. – Miałaś rację, to nie był najlepszy pomysł. Pokiwałam głową. – Tylko co my teraz zrobimy z Kacperkiem, przecież nie możemy umieścić go w akwarium?
– Zaraz po świętach zawiozę go do kumpla, który ma w ogrodzie sadzawkę z rybami. Już go pytałem, powiedział, że może się zaopiekować naszym Kacperkiem.
– Jesteś pewien, że nie wyląduje u niego na obiedzie? – zmartwiłam się.
– Tak na sto procent to nie jestem, ale przynajmniej my nie będziemy mieć go na sumieniu...
– No ja bym nie chciała, żeby zginął – powiedziałam.
– Też się trochę do niego przyzwyczaiłam – przyznałam. Bartek popatrzył na mnie zdziwiony.
– Nie przesadzaj, to tylko ryba – powiedział.
– Wiem, wiem, ale jednak jakoś jest mi go żal...
W wigilijną noc nasi chłopcy długo namawiali karpia, aby przemówił ludzkim głosem. Maciek twierdzi nawet, że Kacper się z nimi przywitał. W pierwszy dzień świąt Bartek zawiózł Kacperka do nowego domu. Chłopcy, kiedy się dowiedzieli, że nie będzie z nami mieszkał, bardzo się zmartwili. Musieliśmy im wytłumaczyć, że w dużym stawie będzie miał dużo lepsze warunki niż u nas w domu. Cóż, jednego jestem pewna. Już nigdy nie zjem karpia na wigilię. Pod żadną postacią...