"Chciałam uszczęśliwić męża… a wyszedł numer, o którym mówiła cała ekipa z pracy"

Zabrałam się za porządki w szafie na strychu. Nie znosiłam tego robić, ale nie miałam wyjścia. Niektóre rzeczy do niczego się nie nadawały i niepotrzebnie zajmowały miejsce. W pewnej chwili wpadły mi w ręce spodnie męża, które uszyłam mu w czasach, kiedy trudno było cokolwiek dostać. Powróciły wspomnienia.

Szara krepa – skarb czasów kryzysu

Z zawodu byłam krawcową, ale w tym fachu nie przepracowałam ani godziny. Tak się złożyło, że zaraz po szkole dostałam pracę w kiosku RUCH-u. W dobie kryzysu ten przypadek okazał się zbawienny, bo nie dość, że mieliśmy pod dostatkiem mydła, proszku do prania i papieru toaletowego, to jeszcze dysponowałam towarem do transakcji wymiennych. Najcenniejsze były oczywiście papierosy, ale za perfumy też można było sporo załatwić. W ten sposób weszłam w posiadanie czterech metrów bieżących szarej krepy. Był to materiał prima sort!

Postanowiłam, że córce uszyję galową spódniczkę, sobie spódnicę i kamizelkę, a mężowi spodnie. Wzięłam miarę i zabrałam się do roboty.

– Mamusiu, wolałabym, żeby ta spódniczka była granatowa – marudziła Grażynka. – Nie lubię szarego koloru.

– Dziecko, nie wybrzydzaj – zganiłam córkę. – Wiesz, jak ciężko dostać taki materiał. On się nie gniecie i nie zaciąga. Będziesz zadowolona, a inne dziewczynki będą ci zazdrościć.

– Lepsza byłaby granatowa – nie ustępowała moja pociecha.

– Nie denerwuj mnie, bo z tego materiału uszyję ojcu kamizelkę! – krzyknęłam.

Do szycia miałam prawdziwy dryg i moja nauczycielka ze szkoły krawieckiej, gdy robiła u mnie zakupy, zawsze wypominała mi, że zmarnowałam talent.

Skroiłam materiał na spodnie i wzięłam się za fastrygowanie. Ze spódnicami nie miałam żadnych problemów, ale przy portkach musiałam się trochę pogimnastykować. Chciałam, żeby dobrze leżały.

– Zenuś, chodź przymierzyć spodnie! – zawołałam.

Gdy je ubrał, bacznie się przyglądałam, czy wszystko jest jak należy.

– Włóż buty, żebym mogła je od razu podłożyć – poleciłam.

Zaznaczyłam, co trzeba, i wróciłam do szycia. Starannie wszyłam zamek błyskawiczny i przyszyłam guzik. Pozostało mi jedynie prasowanie. Gdy skończyłam, poczułam rozpierającą dumę. Spodnie były jak z żurnala!

Zamiast męskich portek uszyłam damskie!

– Irenko, leżą idealnie – chwalił mnie mąż. – Tak dopasowanych portek to chyba jeszcze nie miałem. Ale zaraz, gdzie one mają rozporek?

Zaczął macać się w poszukiwaniu pewnego ważnego elementu męskiej części garderoby, a do mnie dotarło, że... uszyłam damskie spodnie.

– Zenuś, one nie mają rozporka – odpowiedziałam, z trudem zachowując powagę. – Suwak jest z boku, bo to wersja dla kobiet.

– Popatrz, a ja podczas przymiarki niczego nie zauważyłem – roześmiał się małżonek.

– Ale ze mnie krawcowa, jak z koziej dupy trąba – śmiałam się do łez. – Ściągaj te portki. Jakoś ci je przerobię.

– A daj sobie spokój – odparł Zenek. – Teraz leżą idealnie, a nie wiadomo, co wyjdzie z tej przeróbki. Jakoś się przyzwyczaję, a jak założę sweter, to nie będzie widać.

Zenek zrobił furorę w pracy

Stanęło na tym, że mąż poszedł w nich na drugi dzień do pracy. Z niepokojem oczekiwałam jego powrotu. Bałam się, że koledzy mogą się z niego wyśmiewać. Wszak kierowcy pekaesów do najspokojniejszych nie należeli.

– Irenko, nie wyobrażasz sobie nawet, jak się chłopakom spodobały moje spodnie! – zawołał od progu. – Boluś to nawet prosił, żebym się ciebie zapytał, czy byś mu takich nie uszyła.

– O nie, nie będę chłopom damskich spodni szyć! – krzyknęłam i zaczęliśmy się śmiać do rozpuku...

Złożyłam spodnie i odłożyłam je na miejsce.

– Na pewno ich nie wyrzucę – powiedziałam sama do siebie.