"Jeden wieczór stał się początkiem końca mojego szczęśliwego małżeństwa..."

Mieszkaliśmy razem od dwóch lat i byliśmy jak stare dobre małżeństwo. Właśnie jedliśmy kolację, zwykłą pizzę z mikrofali, a w telewizorze trwała burzliwa dyskusja o mniejszościach seksualnych.
– Oglądasz to? – zwróciłam się do Norberta.
– Nie – oparł z pełną buzią.– Możesz przełączyć.
Po chwili wytarł usta serwetką i posłał mi zamyślone spojrzenie.
– Chyba też należę do mniejszości, bo jestem... szczątkowo biseksualny – wyznał niespodziewanie.
– Jak ty jesteś biseksualny, to ja jestem dziewicą – zażartowałam, bo sądziłam, że się wygłupia. Znałam go od lat i wiedziałam, że pociągają go wyłącznie kobiety.

Nie od razu zrozumiałam, skąd ta zmiana w moim mężu

– Mówię poważnie – wymruczał zawstydzony. – Miałem kiedyś taki epizod... W ogólniaku kochałem się w swoim najlepszym koledze – odparł. – To trwało trzy długie lata. Inni zaliczali panienkę po panience, a mnie śniły się po nocach jego oczy i nie tylko...
– I co? – drążyłam.
– I nic. Próbowałem to przed nim ukryć. Po maturze nasze drogi się rozeszły.
– Znaczy, że wy nigdy...?
– Nigdy – potwierdził z naciskiem.
– A inni faceci?
– Inni dla mnie nie istnieli. Marcel stanowił wyjątek. Dlatego użyłem słowa „szczątkowo”. Teraz wiesz o mnie wszystko – dodał, a potem wyciągnął z czeluści szafy album z fotografiami i podetknął mi pod nos zbiorowe zdjęcie swojej klasy.
– To on – powiedział i wskazał palcem stojącego po jego lewej bruneta.

Zobaczyłam wysokiego młodzieńca z seksownym dołkiem w brodzie. Lewą dłoń trzymał w kieszeni dżinsów, prawą na ramieniu Norberta. Pomyślałam sobie wtedy, że ładnie razem wyglądają, i poczułam absurdalne ukłucie zazdrości.
– Wy... naprawdę nigdy, nic? – spytałam dla pewności.
Myślę, że chciał powiedzieć „niestety”, ale w ostatnim momencie ugryzł się w język.
– Naprawdę – bąknął, zamknął album i mocno mnie przytulił.
Kochaliśmy się tamtej nocy kilka razy i było lepiej niż kiedykolwiek. Nie połączyłam ze sobą tych faktów. Nie zaświtało mi w głowie przypuszczenie, że fala wspomnień o młodzieńczej miłości mogła wywołać pożądanie Norberta. Dziś wiem, że to nie mnie wtedy pieścił i całował i że to nie moją twarz widział pod przymkniętymi powiekami...

Miły wieczór stał się początkiem katastrofy

Weszliśmy w małżeństwo jak w ciepłe kapcie. Byłam szczęśliwa, bo właśnie o takim życiu zawsze marzyłam. W trzecią rocznicę ślubu Norbert zaprosił mnie na kolację. To miał być miły, romantyczny wieczór, a stał się niespodziewanie początkiem wielkiej katastrofy – pierwszą wyjętą ze ściany cegiełką, która zburzyła potem cały mur. Bawiliśmy się wspaniale. Do czasu. Koło jedenastej mąż podniósł do ust kieliszek z winem, ale nie zdążył się napić. Ta chwila wbiła mi się w pamięć z niezwykłą wyrazistością, bo zobaczyłam w jego oczach popłoch, a zaraz potem radość. Dłoń zaczęła mu drżeć.
– W mieście jest tyle fajnych knajp, a on musiał wybrać tę – mruknął wreszcie pozornie niezadowolonym tonem.
– Kto? – nie zrozumiałam i rozejrzałam się po wypełnionej gośćmi restauracji.

Wtedy go zobaczyłam. Szedł w naszym kierunku pewnym, zdecydowanym krokiem. Nie wiem, czy można użyć takiego określenia w stosunku do mężczyzny, ale był piękny i robił na kobietach piorunujące wrażenie, bo kilka zaczęło gapić się na niego w bardzo jednoznaczny sposób. Ja również, ale z zupełnie innych powodów. W mojej głowie zawyła syrena alarmowa.
– Marcel – odpowiedział w końcu na moje pytanie Norbert, podnosząc się z krzesła.
Panowie przywitali się mocnym, o wiele za długim uściskiem ręki, a potem objęli i poklepali po plecach. Z ich ust popłynęły banalne okrzyki w stylu: „Kopę lat!”, „Dobrze wyglądasz!”, „Niedawno o tobie myślałem!”.

Zrobiłam najgłupszą rzecz w swoim życiu...

Może nie dostrzegłabym w tym spotkaniu po latach niczego niezwykłego, gdyby nie wyraz twarzy mojego męża, wyraz, który świadczył o tym, że jest w siódmym niebie. Był podekscytowany i szczęśliwy. I nawet nie próbował tego ukryć. Zaprosił przyjaciela do stolika, a potem przestałam dla nich istnieć. To było dziwne doświadczenie przyglądać się z bliska, jak dwaj faceci, świadomie lub nieświadomie, zaczynają ze sobą flirtować, jak łowią swoje spojrzenia i szukają fizycznego kontaktu i jak jeden z nich odkrywa, że popełnił kiedyś niewybaczalny błąd. Marcel przyznał się, że jest gejem. Nie miał wyjścia, bo mąż zapytał go o rodzinę, żonę, dziewczynę.
– Wolę facetów – odparł z rozbrajającą szczerością. – Zawsze wolałem. Chyba wam to nie przeszkadza?
– Nic a nic – udało mi się wtrącić. 
– Jaja sobie robisz? – odezwał się niegrzecznie Norbert i usłyszałam w jego głosie otwartą pretensję, jakby miał żal, że dowiaduje się o tym dopiero teraz.
– Wcale nie. Powiem więcej. Kochałem się w tobie na zabój.
Mąż zbladł. Ja chyba również.
– A te laski, z którymi się prowadzałeś?
– Kamuflaż. Bałem się ujawnić. Łatka szkolnej „cioty” przerażała mnie bardziej niż kobiece cycki.

Zamiast poczuć się dotknięta, zamiast wytknąć mu, że zachowuje się jak prostak, zrobiłam najgłupszą rzecz w swoim życiu.
– A to ciekawe, bo on też się w tobie durzył – powiedziałam.
Facet zamarł w bezruchu i posłał mi zdumione spojrzenie.
– To on też jest... to wy... – zaczął się plątać.
– Nie jestem gejem – warknął Norbert. – I bardzo Ankę kocham. Byłem wtedy młody i głupi. Przyjaźń pomieszała mi się z miłością. Rozumiesz?
– No jasne. Sorry – wycofał się natychmiast Marcel.
Stanowcza deklaracja ślubnego powinna mnie była uspokoić, ale jakaś część mnie wiedziała, że jego słowa to desperacka próba odwleczenia w czasie tego, co nieuchronne, że uśpione przez długie lata emocje wybuchną w nim w końcu z siłą wodospadu.

Dzisiaj jestem bardziej szczęśliwa, niż kiedykolwiek

Odszedł pół roku później. Cierpiałam i wyłam po nocach w poduszkę, ale nie zrobiłam nic, by go przy sobie zatrzymać. Musiałabym wtedy żebrać o jego uczucia, walczyć o przegraną sprawę i znosić ciągłe upokorzenia. Zdradę fizyczną potrafiłabym mu chyba wybaczyć, ale on oddał się Marcelowi ciałem i duszą, i zatracił w tej miłości tak bardzo, że o żadnym powrocie nie mogło być już mowy. Bolało. Można znieść brutalną prawdę, że mężczyzna stracił głowę dla innej kobiety, ale jak pogodzić się z tym, że zgłupiał doszczętnie na punkcie drugiego faceta?

Minęło pięć lat, a oni ciągle są razem i, o ile mi wiadomo, stanowią idealną parę. Nie wpadłam w depresję, nie dałam się złemu losowi i los mi to z nawiązką wynagrodził, ponieważ dwa lata temu poznałam Pawła, stuprocentowego heteryka. Pobraliśmy się marcu. W listopadzie urodziłam mu śliczną córeczkę. Jestem zakochana i bardzo szczęśliwa. Bardziej niż kiedykolwiek.