"Czułam, że mąż mojej koleżanki ją zdradza. Postanowiłam się wtrącić i... pożałowałam!"

Barbara zamiast w monitor komputera smętnie spoglądała w okno. Wzdychała w zadumie. Spoglądałam na nią z ukosa, próbując nawiązać kontakt wzrokowy. „Czyżby coś z szefem?”, zachodziłam w głowę. „A może, któreś z jej dzieci się pochorowało?” Korciło mnie, żeby zagadnąć Basię, ale co chwila gryzłam się w język i powtarzałam w myślach, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła i że przez to wieczne wtrącanie się kiedyś napytam sobie biedy. W końcu nie wytrzymałam...

Przyparłam koleżankę do muru

Z udawaną troską zapytałam, co ją gryzie. Basia spojrzała na mnie roztargniona.
– Ach nie, nic takiego – wzruszyła ramionami, ale jej smutne oczy mówiły co innego. Nie dałam za wygraną. Pod koniec pracy zdybałam Basię przy automacie do kawy i przyparłam do muru. Niechętnie, ale wybąkała wreszcie coś o kłopotach w domu i o kryzysie w swoim małżeństwie... Więc jednak! Przeczucie mnie nie myliło!
– Nie mogę dojść do ładu z Tadeuszem. Albo na siebie wrzeszczymy, albo się do siebie nie odzywamy... To pewnie przez ten kredyt. Jak sobie pomyślę, że kolejny wieczór spędzę na kłótniach z mężem – jęknęła żałośnie – to nie chce mi się nawet wracać do domu. Tadkowi zresztą też – mruknęła. – Od pewnego czasu przychodzi w porze kolacji... Zmęczony, senny. W ogóle ostatnio zrobił się jakiś dziwny – zamyśliła się, a ja nastawiłam uszu. Opowieść Baśki robiła się coraz ciekawsza.
– Te jego rozmowy prowadzone ukradkiem przez telefon, chowanie przede mną komórki, siedzenie po nocach przed komputerem, póki nie zasnę... – wyliczała.

Na pewno ją zdradza...

Uniosłam brwi. Dziwiło mnie, że Barbara jest taka naiwna i nie kojarzy faktów. Wnioski nasuwały się same. Ten cały Tadek najwyraźniej miał kogoś na boku! Z trudem powstrzymałam się, żeby nie powiedzieć tego głośno. Czekałam na dalszy rozwój wypadków.
Baśka, jak na złość, nie wracała więcej do tematu niewiernego męża, a mnie głupio było się narzucać. Koleżance wrócił humor, pracowała z ochotą, żartowała, śmiała się. Wyglądało na to, że kryzys został zażegnany. Zamiast się z tego cieszyć, byłam dziwnie rozdrażniona. „Pewnie zadowoliła się pierwszym lepszym kłamstewkiem”, myślałam. Czułam do niej żal, że o niczym mnie nie informuje, nie radzi się... Po paru dniach euforii Baśka znowu zanotowała spadek formy. Postanowiłam kuć żelazo, póki gorące. Zgarnęłam ją z korytarza, kiedy wracała z toalety.
– Chodź, kochanie, postawię ci kawę i słodką bułeczkę. Kiedy usiadłyśmy przy stoliku, zapytałam bez ogródek, co u niej i jak się mają sprawy z mężem.
– Z Tadkiem już wszystko się wyjaśniło – mruknęła. – Tym razem chodzi o naszego syna. Od kilku dni gorączkuje, a ja nie mam kiedy odespać...
– Jak to się wyjaśniło? – znowu nie zdążyłam w porę ugryźć się w język, ale paliła mnie ciekawość.
– Na pewno już wszystko w porządku? – dodałam tonem pełnym troski.
– Tak – odpowiedziała z ociąganiem, jakby nie zamierzała już do tego wracać. – Tadek chciał w tajemnicy przede mną wziąć drugi kredyt, stąd sekrety. Na szczęście o wszystkim mi powiedział. Kredyty Baśki i jej męża obchodziły mnie tyle co zeszłoroczny śnieg.
– A te jego wypady wieczorową porą, nie wiadomo dokąd? – dorzuciłam.
– Okazało się, że chodzi na... basen... Z początku się z tym krył, bał się mojej reakcji, że w naszej trudnej sytuacji wydaje jeszcze pieniądze na takie głupstwa. Potem mi wytłumaczył, że chciał odreagować stres, wyżyć się, zmęczyć. I chyba nie był to zły pomysł, bo basen dobrze mu robi. Wyciszył się, uspokoił. Wiesz, my już się prawie nie kłócimy...

Zabawa w detektywa

Myślałam, że zaraz pęknę. „Gdzie ty masz rozum, dziewczyno?!”, wszystko we mnie krzyczało. „Nie widzisz, że mężulek łże w żywe oczy i zdradza cię na boku?! Basen?! Trzymajcie mnie!” Policzyłam do dziesięciu, upiłam łyk kawy. Musiałam zacząć działać, zanim będzie za późno. W końcu od czego ma się przyjaciół?
– Nie dziwi cię, że tak nagle zaczął o siebie dbać? – rzuciłam od niechcenia. – Kryzys wieku średniego? – uśmiechnęłam się ze współczuciem. – A może robi to dla jakiejś pięknej ratowniczki... – znacząco uniosłam brwi, pozostawiając wyciągnięcie wniosków mojej młodszej koleżance. Baśka zasępiła się. Podziękowała za kawę i zostawiła mnie samą przy stoliku... Do domu wracałam w ponurym nastroju. „Niepotrzebnie spłoszyłam Baśkę. Mogłam podarować sobie te aluzje. Pewnie niczego więcej z niej nie wyduszę...”, myślałam. Byłam w błędzie. Najwyraźniej zasiałam w niej ziarno wątpliwości. Dwa dni później koleżanka sama poprosiła o rozmowę. Skubiąc rąbek sweterka, przyznała, że chyba miałam rację...
– Tadek mydli mi oczy – mruknęła. – Kiedy poprosiłam, żebyśmy chodzili na ten basen razem, zaczął nerwowo się wykręcać... Argumentował, że po pracy musiałby specjalnie po mnie jechać, że się wstydzi, bo słabo pływa i nie ma kondycji. Nie wiem, co robić...
– To proste – chrząknęłam. – Musisz przekonać się osobiście, gdzie on naprawdę jeździ.
– Mam go śledzić? – Baśka roześmiała się nerwowo. – Jeszcze tak nisko nie upadłam.
– Dlaczego ty... – poczułam przypływ emocji. – Ja się tym zajmę... Mam samochód, możesz na mnie liczyć...
Baśka wyglądała na oszołomioną. Próbowała się wycofać, obrócić całą sytuację w żart, ale w końcu tak ją skołowałam, że wypisała mi na karteluszku dokładny adres pracy Tadeusza i numer rejestracyjny jego auta. – Ale heca! – chichotałam, przymierzając przed lustrem w domu ciemne okulary. Czułam się jak bohaterka dobrego kryminału.

Wieczór pełen wrażeń...

Gratulowałam sobie pomysłu. Wreszcie nie będę nudzić się w czterech ścianach jak mops. Zapowiadał się wieczór pełen wrażeń! Założyłam jeszcze chustę i zbiegłam do samochodu. Podjechałam pod wskazany przez Baśkę adres. Zaparkowałam mojego fiacika pod drzewem i rozpoczęłam obserwację parkingu. Zgrabną sylwetkę Tadeusza rozpoznałam od razu. Wsiadł do auta, zapalił silnik i ruszył z piskiem opon.
– Ciekawe, dokąd mu się tak spieszy?... – mruknęłam ze złośliwą satysfakcją. Tadeusz pędził jak szalony. Z trudem utrzymywałam go w polu widzenia. Potem niespodziewanie zmienił pas i skręcił w boczną drogę. Trąbiąc, ile wlezie, ruszyłam w ślad za nim. Srebrny opel Tadeusza zamajaczył na końcu uliczki. Otarłam spocone czoło i docisnęłam pedał gazu. Opel skręcił w prawo. Dotarłam do skrzyżowania, ale zastopowało mnie czerwone światło...
– Cholera... – mruknęłam, uderzając dłonią w kierownicę. Po zmianie świateł wystrzeliłam jak torpeda. Niestety po oplu nie było już śladu... Wściekła i rozczarowana chciałam wracać do domu, kiedy z naprzeciwka wyłonił się samochód Tadeusza. We wnętrzu mignęła mi męska postać, na siedzeniu pasażera zauważyłam... kobietę!
– Mam cię, gagatku! – klasnęłam w dłonie – Musieli gdzieś tutaj się umówić. Zabrał ją do auta i teraz pewnie jadą... popływać! Zrobiło się ciemno, musiałam wytężać wzrok, żeby nie stracić z oczu świateł srebrnego opla. Po kilkuset metrach mrugnął kierunkowskazem, zjechał na stację benzynową, zaparkował i zgasił silnik. Przyczaiłam się po drugiej stronie stacji.

Ale wstyd!

Żałowałam, że nie mam ze sobą aparatu z dobrym obiektywem. Baśka miałaby dowody zdrady swojego męża, czarno na białym. Kochankom najwyraźniej dobrze było w cieplutkim wnętrzu auta. Widziałam dwie ciemne sylwetki pochylające się ku sobie.
– Całują się! – triumfowałam. Nie było na co czekać. Sięgnęłam do torebki po telefon. Wybrałam numer koleżanki.
– Basiu, miałam rację! – wołałam do telefonu. – Ale ci się trafił mąż! On ma kochankę! Właśnie siedzą w samochodzie i się migdalą! Baśka milczała. Pewnie na skutek szoku... Wreszcie się odezwała:
– To ciekawe... – jej głos był zimny jak bryła lodu. – Tadeusz od pół godziny jest w domu. Nie pojechał na basen, bo się przeziębił... Masz mi jeszcze coś do powiedzenia? Widocznie było to pytanie retoryczne, bo Baśka natychmiast się rozłączyła. Jak oparzona wyskoczyłam z samochodu. Podbiegłam do srebrnego opla, z którego wysiadał właśnie jakiś kurdupel i korpulentna blondynka.
– O Boże! To nie ten samochód! Wiedziałam, że moje wściubianie nosa w nie swoje sprawy kiedyś źle się skończy... Jak ja się jutro pokażę w pracy?!